Met een glimlach denk ik aan pastoor Kurstjes. Door mijn moeder liefkozend het ‘klein pastoorke’ genoemd. Het kleine pastoorke deed zijn naam eer aan, hij was kort van stuk. Een kleine anderhalve meter hoog. Hij diende vanaf de vijftiger jaren de Heer in een aantal Brabantse parochies en in 1969 maakte hij de oversteek naar Maas en Waal om in Wamel pastoor te worden. In 1989 ging hij met emeritaat. Daarna bleef hij als rector in Wamel en Dreumel bij de zorgcentra de mis doen. Een lange tijd heeft hij in verzorgingshuis Sint Barbara de heilige mis opgedragen. Strak in de planning tussen het ontbijt en het warme middageten. 

Moeder wilde altijd op tijd zijn. Bij een bezoekje op zondagochtend schoof ik soms aan bij de mis. Als ik enkele minuten te laat was keek moeder wat onverstoorbaar voor zich, een teken dat ze niet blij was met mijn late entree.
De mis was in het oude kerkgedeelte, in de kapel met de prachtige Romaanse ramen. De sfeer was sereen, het zilver gepoetst, de bloemen vers, het kleed over het altaar hagelwit en de stof waarschijnlijk gesteven. Tijdens de mis werden soms Lourdes liedjes gezongen, op zo’n dag zong het Avé Maria nog lang in mijn hoofd rond.

Het pastoorke had ook een zakelijke kant waar wij in de familie erg om moesten lachen. Mijn broer Ab, vrijwilliger bij Barbara, had hij aangesteld als koster. Verzaken daar hield hij niet van. Maar Ab en zijn vrouw Marietje hadden ook wel eens zin in een korte vakantie. Voor die momenten wees hij broer Toon aan als hulpkoster. Zo kon de zondagse mis toch gewoon doorgaan.

Zware windstoten
Voordat de pastoor met alle kerkgangers beneden aan de koffie ging eindigde de mis met een glimlachmoment. Het voorlezen van de weersverwachting. Als een ware Piet Paulusma sprak hij over zware windstoten die onderweg waren. Mijn moeder was daarna onrustig. Slecht weer daar had ze het niet op en harde wind nog minder. Ik moest maar snel weer terug naar Den Bosch rijden want met het weer wist je het maar nooit!

Op eerste Kerstdag 2013 was zijn laatste dienst op Barbara. Voor de bewoners was dit een verdrietig moment. Het pastoorke was voor de ouderen erg meelevend. Velen deelden hun wel en wee met hem en er was altijd tijd voor een gesprekje. Het stoppen van de wekelijkse diensten sloeg dan ook in als een bom. De trouwe herder moest zijn schapen loslaten.

Ook voor een trouwe herder houdt het leven een keer op. Op 3 maart 2014 ging zijn kaarsje uit. Hij was niet zomaar een pastoor, dat bleek ook bij het afscheid in Wamel. Hij kreeg maar liefst een uitvaartmis met tien heren en zelfs de bisschop toog naar Maas en Waal.