DIERENLIEFDE

Soms verdwijnen er diersoorten uit onze mooie natuur. De een vindt dat erg, de ander niet. De zeehond was eind jaren 70 een zeldzaam dier in onze kustwateren. Ik weet nog, dat er toen enkele zeehonden in de Oosterschelde werden uitgezet. Nu, ruim 40 jaar later, barst het er weer van om het wat plat te zeggen. De natuurliefhebber is blij, de beroepsvisser niet.

Ik herinner me ook, dat in 1988 prins Bernhard 6 Poolse bevers in de Biesbosch losliet. We hoopten, dat ze het daar naar hun zin zouden hebben, want daar hoort de bever thuis. Een soort beverwijk. Het gaat intussen heel erg goed met de bever in ons land. Sommige doen zelfs veel schade, en moeten worden afgeschoten.

Over de wolf zal ik het hier maar niet hebben. Die heeft bij ons zijn schaapjes al op het droge. We zien er hier en daar zelfs al in schaapskleren.

Hoe dan ook, we blijven genieten van onze mooie natuur. We kunnen in het bos lekker onze hondjes laten rennen, of we racen daar keihard op onze mountainbike dwars doorheen. Ik vroeg me laatst af: ‘wie heeft er dan eigenlijk voorrang? De hond of de fiets?’ Ach, dat maakt niks uit.

De hond heeft toch overal het schijt aan. Laatst sprak ik in het bos een wandelaar die zijn hond net even kwijt was. Ik vroeg hem: “Hoe heet uw hond?” Hij zei: “Mijn hond heeft geen naam, want als ik hem roep komt ie toch niet”. Ik ken mensen die ervoor pleiten om honden ook uit te zetten, maar dan ons land uit. Die man vertelde ook, dat zijn hond onlangs een steen had ingeslikt, en dat hij er ’s avonds nog mee naar de (dure) dierenarts moest. Ik vertelde dit verhaal aan mijn zoon en kleinzoon. En wat was hun reactie? Mijn zoon zei: “Oh, dan was die hond stoned zeker?” Mijn kleinzoon zei: “Dan ging hij naar de dierenarts in Steenbergen zeker?” Ik vond dit hondzettend geestig.

© Paul Asselbergs