Ouwd worre is nie sles knoken die kraoken,
haorùìtval, rimpels, vervaogen van geur,
’t hì òòk mì òòge en óre te maoken,
dà wà ge ziet en ók mì oew geheur.

Doe zuutjesaon maor, mi zouwt en mi vetten,
Poog ‘ns iet neis, ôk al doede ’t nooi,
tracht ‘t karkas in bewèèging te zetten,
gao ’n end fietsen op de bonnefooi.

Ouwerdom veinde mist tussen de òòre,
brein dà vervalt in ‘n sòòrt apathie,
d’èèn is al ouwd as ie krek is gebòòre,
d’ aander die vuult ‘t mi negentig nog nie.