Willem Iven
Willem Iven werd op 13 april 1933 geboren in Veghel en en groeide op tussen Helmond en Bakel, in de Peel. Hij genoot grote bekendheid in Brabant als dialectschrijver en als een verteller die zijn werk ook graag voordroeg tijdens optredens in de zeventiger jaren . Niet voor niets liet Iven zichzelf op een van zijn cd's afbeelden als een moderne pastoor die vanaf de kansel zijn publiek toespreekt. Met dit verschil: Willems preken blonken altijd uit in humor -- zelf noemde hij ze 'lachvertelsels'-- en de echte pastoors waren niet zelden het onderwerp van zijn milde, altijd menselijke spot. Er schuilt veel wijsheid in het werk van Willem Iven, de wijsheid van het volk en het volkse. Deze vertelsels verschenen ook regelmatig in het Brabants Dagblad, in boekvorm, elpees en cd's en waren te horen bij Omroep Brabant in de rubriek "Bij wijze van spreke". In zijn toenmalige huiskamer in Herpen trad hij jarenlang op voor groepen mensen die hij amuseerde met zijn typische aanstekelijke vertelkunst. Door de Ziekte van Parkinson was dit de laatste jaren niet meer mogelijk.
Naast zijn werk in het dialect schreef Iven talrijke boeken op het gebied van natuur en natuurverbetering, een uitvloeisel van zijn werk voor Staatsbosbeheer. In het dialect ging hij pas vanaf 1974 schrijven, en die geschriften gaf hij meteen een onmiskenbaar eigen stempel. Trefzeker ontwikkelde hij zijn eigen spelling en grammatica, waarbij hij zo nauwkeurig mogelijk weergaf hoe hij de mensen het dialect hoorde spreken.
Op zondag 25 oktober 2009 in verpleeghuis St. Josef in Nuland is de schrijver en verteller overleden. Willem Iven heeft ervoor gekozen zijn lichaam voor medische doeleinden af te staan.