2016 - nummer 3

Och ’t waar zónnen donkere winterdag. Daor he’k toch vort zónnen heekel òn. Ik mèin ammel da da èrger wordt normate ge ouwer wordt. Gò’k daor nor de Bossche Parade en loop ik joris teegen ’t lijf! Da he’k nog nie verteld! Ik waar zó vereerd dur Joris mi z’ne kèrstboom! Ik waar d’r in D’n Bosch vur Kèrsmis al ’s langs geloope en ik ha al die berichte zien hange vurda’k bé de Silva òn m’n bèkske thee begos. Kùmt Joris èiges nor men toe um te bedanke vur ’t idee! Daor waar ik mi verguld. Ik maag hum gèire. Ik bewonder z’ne Caramba muziek, z’n Hello Goodbye en natuurlijk z’n Showroom wor ik oit in gezeeten heb. En toen ik thuiskwaamp, laas ik in onze krant: ‘’t Idee van de berichte in de boom heb ik van een dame uit Berlicum die lapjes tot bloemen maakte op ’n nieuwe mantel voor Maria.’ Da ware de woorde van Joris zwart op wit. Zeg dè diejen dag m’n neus gekruld hi!
Onze jichtige Klaas hompert hier nog steeds dur ’t huis. Hij heeget jaor mar slècht begonne. Nou hen ze’m wijsgemakt da-t-ie kólblaoier um z’ne zeere knie en z’ne kaoien enkel moet drage. Dùrrum he’k unne rooie en unne witte kól gekocht. Toen ik thuiskwaamp en hum d’n ònkoop liet zien, vroeg ik: ‘Wa zulde kieze? Rooi onder en wit bove? Of andersum?’ D’n onze von ’t niks gin laacheswèrk en greens nor z’n werkkamer um aachter z’ne kompjoeter te gòn zitte pratte. Dieje kompjoeter duuter ok gin goewd òn. Hij zit daor alles op te googele en dan kùmt ie trug mi de bódschap da ik verkeerde dinger koop en vur hum klaor maak. ‘Gin stroop, mossele, sardientjes, gin krab, kreeft, kiep, gin leever, nierkes of zweezerik…!’ ‘Och man, die kregde toch ok noit,’ din ik ’r teegenin. Mar hij mènde da-t-ie da nog nie zó lang geleeje gehad ha. ‘Dan zulde toch op ’n aander gefreete hebbe,’ he’k truggesnaauwd.
Affijn, ik ben wir goedzat geweest um de kólblaoier vakkundig op de zeer plòtse òn te brenge. Da wel. Hij probeer ’t gelijk, mar hij kùmt ’r nie vanaf.
Gelukkig kwamen Ant en Tien hier um de stemming ’n bietje op te krikke. Mar ’t begos slècht, want Tien zin mee da d’n onze ’t beste boerrekólblad ha kunne gebrùike teege z’ne jicht en toen ik vroeg worrum, zin de smiecht: ‘Dan kunde da blad nòdderand nog mooi in de petòzzie doen.’ Nee, da viel nie in goei èirde. ‘Gé het goewd lulle,’ greens d’n onze, ‘mar ik verrèk wel van de peijn.’
Tien ha ok nog iets schóns te vertelle, zin ie: Bèrt, z’nen aauwe maot, ha z’ne vruugere meedewerker Hèin al lang nie mer gezien. Toen ze mekare nò rùim twentig jaor teegekwame, moes daorop natuurlijk gedronke worre. Ze viete d’r inne èn nog inne…. Och, ze han zó veul in te haole en te vertelle. Bé ’t vierde glas hòlde Hèin ’n foto ùit z’nen binnezak èn zin: ‘Dees is nou men twidde vrouw.’
‘Ja,’ riep Bèrt jolig en zattig trug, ‘’t zó men uurste keus ok nie zen….’

geschreven door: Bèt van Klaasse