2017 - nummer 3

Ik maak gèire reklame vur de tentoonstelling van jong kunstenaars as ik ‘r in geleuf en nou docht ik van de week innins da ge nog mar een goei week het um de Zeuve Hoofzondes van Gurt Swanenberg te gòn bewondere in ’t Noordbrabants Muzeum. Ik heb daor al eer òndacht òn gegeeve mar ik doeget gèire nog unne keer, want hij verdien ’t. ’t Is iets wa ge zoo denkelijk noit mer te zien kunt kreijge. Bekant al die wèrke zen verkocht en nou vur dees geleegenhèid ùit de particuliere kolleksies truggehòld. Veul minse denke da ’t foto’s of kollaazjes zen wa ze te zien kreijge, mar ’t is allemòl mi ijselijk veul geduld en vakmanschap mi de haand geschilderd! Ongeleuflijk knap is da en wel zó bizunder da ge’t eigelijk gezien moet hebbe. Die beschilderde skelètte en scheedels zen mi zó’n ongeleuflijke precisie gemakt da ge oew èige wel in kunt denke da daor ontzettend veul tijd en kunde in moet zen gòn zitte. De pauw, de slang, de slèk en de pad zen indrukwekkend umda ze as kompleet skelèt al zó schón zen, mar de leuwekop, de vèrkessnuut en de bokkehórres zen as kleurrijke eigentijdse waarschuwinge hòst nèt zó impozant. En d’r zit ’n dus ’n bódschap aachter, nèt as in de daag van Jeroen Bosch. ’t Vèrke hi ammòl logo’s van obesitas veroorzakende snoep gekreege, de leuwekop sti vol heedendaagse afspiegelinge van geweld, d’n bokkekop draagt ammòl porno en soaveroorzakende afbildinge... En de slang is vur deeze kunstenaar nie allennig ’t symbool van de jaloezie, mar ok d’n esculaap, ’t hoop geevend dokterskenteeken. Dees slang is ’n monumènt vur ’t ziek zoontje van de schilder.
De installasie van de hoofdzondes is nie groot, mar toch zulde ooge te kort komme as ge alles goewd wilt zien. As ge rondlopt zulde ok twee sorte vlis zien die ’n proeve van schilderkunst zen: ’t vlis onder plestiek ùit de supermèrt is misschien wel ’t toppunt van vakmanschap, mar da aander vlis ùit de porno industrie is ok nie te versmade. Affijn, ge kun ’t nou nog zien tot 29 januari en dan denkelijk noit mer. As ge’t nie gezien het, witte nie wa ge gemist het.
Toen ik ’r lest wir efkes waar, trof ik ’n clubke Balkumse vrouwkes en da von ik wel zó fijn! Amper thuis kreijg ik van m’ne mins te heure da Sjèf van Schale gestùrven is. Sjèf waar de mins wor we veul mi opgetrokken hebbe vur de Brabantse Aovende. Hij en z’n vrouw Wies hen onnoemelijk veul gedaon vur alles wa mi Brabants te maken hi, mar vurral vur die aovende. Sjef en Wies dinne alles vur d’n Brabantsen Aovend. Ze zetten in ’t begin zèlfs de stuul nog klaor! Ze verkochte de kartjes, de buukskes en de plòtjes. Same hen ze 25 jaor de Brabantse Aovende drèijende gehaauwe! Sjèf ha ’n zwak vur Brabantse liedjes en verhale. Hij hòlde de grótst denkbare variasie op da gebied nor Ballekum. Ok vur ’t dialektefestival in Lieshout en vur onze lokale radio waar Sjef veul in de weer. Meer as twentig jaor verzùrgde hij ’t Brabants uur worrin onze Klaas alted ’n verhaaltje vertelde! Sjèf zong ok gèire en da din ie vurral bé z’n èige muziekgroep, ‘’t Kumt vaneiges’. Op ’t lest zin Sjèf nog da-t-ie ’t ammòl heel gèir gedaon ha. Toch fijn as ge da op ’t èind van oew leeve kunt zegge!
D’r zen d’r wèinig die zó gedreeve vur d’n Brabantsen dialektcultuur in de weer zen geweest. We zulle Sjèffe heel hard gòn misse.

geschreven door: Bèt van Klaasse