2019 - week 21

De wend dugt nie en vandemèirge he’k wir wèrm grèij òngetrokke. Giestere waar ’t beeter; toen din ik op m’n fietske langs de knaal nor D’n Bosch. Daor fietste-n-ik zonder èrg ’t kankerprogramma in. Overal rond de Parade ware ze beezig vur de tillevizie ùitzending van ‘Kom op teege kanker’. Heel goewd natuurlijk da ze zón lillijke ziekte ònvatte. We zagen op tillevizie da ze veul neij donateurs hen gekreege die mòndelijks mee betaolen òn onderzoek. Ik heb èiges twee kirres te make gehad mi dieje rotzooi in m’n lijf mar ik heb ’t ’r goed van afgebrocht.
Onze Klaas moes nor Rósmòlle um bloewd te laote prikke en unnen echo te laote make. Hij veijn ’t plezierig da die dinger daor ok kunne. Nou mar afwaachte of ie nie te veul mankeert.
Ik ben van de week nog ’s weeze vertelle over d’n Allemantel die ik jorre geleeje vur de Zuute Moeder in de Sint-Jan heb gemakt. Alle kirres as ’t mèij wordt, is daor wir ekstra animo vur. In Vught waar unne kwak dèftig volk bé mekare gekomme vur ’n dinee en nò ’t hoofdgerecht kwaamp ik as toetje… D’r blieke d’r wel ’n stuk of tien te zen die ik kende en da maak ’t dik plezieriger. Wa men onder ’t eete opviel, waar da maansvolk vergimmes kan klètse; ’n hèrrie jonge! Ik docht: die kreijg ik noit stil. Mar da viel mee; ’t waar keurig volk en toen ik òn m’n verhaal begos wier ’t doodstil. ’t Waar arighèid en nòdderhand kwame d’r veul zegge da ze ’t heel schón han gevonde. Ik kwaam thuis mi unne kop vol glorie, da begrepte. Onze Klaas hurde men tevreeje òn en zin da-t-ie ok goei ervaringe ha gehad, want op de vergadering van de Brabant Hoeders han ze zen project ‘Brabantse humor’ gekozen as theema vur ’t kommend jaor.
We moessen op zondag wir nor Maria’s en deeze keer waar ’t bezunder schón bé de Sint Jan. Alle kestanjebeum han d’r karsen opgestoken en overkoepelde de gildes die ware gekomme um d’n bidtocht dur de stad mee op te fleure. Maria wier in procèssie rondgedrage en d’n biskop ha al z’n goei grèij òngedaon. De hil stoet ston ’r vreet op en ’t weer werkte mee. Prachtig um te zien! Meeloope kan ik nie mer mi m’ne kaoie rug.
Ik heb daag gewerkt òn illustrasies vur ’n boek da onze Klaas op poote hi gezet. Ik ha mi hum ’n dil bluumkes geplukt die langs de zandweeg stonne te bloeie. Ik heb daorvan wòttervèrfkes gemakt vur d’n bundel ‘Brabants zand is gin verlore land’, ’nen bundel mi verhalen en liedjes over zandpèdjes in Brabant. Da boek kùmt in ’t nòjaor ùit. As ge goewd nor die bluumkes kekt, ziede pas hoe ingewikkeld en mooi de natuur in mekare zit.
De mèijmònd is de schónste van ’t òlling jaor; alles is zó fris en d’r zen zóvvel tinte gruun en zóveul sorte blomme langs de weeg. Onze Klaas kent bekant alle name èn sorte.
Ik ha ’n bietje verlaot nog groote bosse blomme gekreege in men lievelingsklurre van ons jong en èiges ha’k wilde margriete en rooie kleever bé mekare gezet. Hil de kamer zaag ’r ùit as ’n binnehùfke! Ik zaat lèkker te geniete toen m’n oog innins op m’n bloote èrrem viel. Ammòl van die donker rotplèkke, ouwerdomsvlèkke…! ‘Kerkhofblomme’ zi onze Klaas. Da waar wel anders as die blommewilde die ik verwerkt ha. Ik wier innins herinnerd òn m’nen aauwer, gotsamme. ’n Bloesje mi lang maowes zal de oplossing worre…

geschreven door: Bèt van Klaasse