2019 - week 23

Wij hen unnen bizundere zondag gehad. We ware verzocht in Baarn op ’n fist van aauw artieste. D’n onze vond da we ons fietse mee moese nimme zóda we vantevurre nog wa rond kosse toere. ’t Weer waar prima en rond Baarn li ’n prachtig gruun gebied, de bosse van Peijnenburg. Al mee zate we tussen alterande aauw minse en verloope wielrenders rond te pedaleere. Nò drie uure han we vort unne zeeren bòjem. We kwame krèk op ted vur ’t fist op de klep gevalle. We vonne da bèij ’n hil prestasie. We troffen ’t, want ons kennisse van irder jorre kwame bé ons òn toffel zitte en we han mee praot zat. D’r kwaam ok ’n stelleke bé ons zitte da wij nie kende. Zé waar een en al pronk en hij waar ’n hil gewoon mènneke. We hurden òn ’m mee dattie van Brabant waar en behoefte ha òn ònspraak. Ze wónden in Valkeswird kort bé de Achelse Kluis. ’t Vrouwke waar ’n Limburgse mi schón kumkes op de kaast. Ze ha ’n fris gebloemd jepunneke òn en bliek country zangeres te zen. Nou daor han we in de kortste kirres buurt zat. We viele mi ons kont in de botter. D’r zaat ’n orkestje te speule en d’r waar grèij zat. ’t Muzikaal rippertwaar waar hillemòl van ons jeugd. Daor leefde ’t grijs dùivespeul hillemòl van op. Ge kost oew èige mèlde as ge ’n nummer wót zinge, mar onze Klaas zin dattie unne vreijen dag ha. D’r kwame vrijwilligers op ’t poodium en inne staal d’r de sjoo. ’t Waar zón aauw krom mènneke da ge eer in unne rolstoel dan op ’t poodium verwaachte zót. Mar hij kwaam innins rècht staon en hij zong mi vaaste stem: ‘’t Is moeilijk bescheiden te blijve.’ Hij waar super en brocht z’n liedje mi zóveul branie en bravoer da d’n onze bekant van z’ne stoel viel.
Ter afsluiting waar d’r ’n smakelijk buffet klaorgezet vur vis- en vlisliefhebbers en ok vur modèrn slaoivolk. We wieren ècht rejaal getrakteerd.
We wón ’t èind nie afwaachte, want onze Klaas ha nog ’n por stukskes te schreijve en dùrrum dinne we rond half aacht op huis òn. Muug mar voldaon kwame we trug in Mirroi. D’n onze moes nog z’n vraoggesprèk vurberèije vur d’n dag d’rop. Dan gonk ie mi Henk Janssen nor Overloon um daor over ’t museum ’n artikel te make in ’t kader van de 75-jorrige bevrijding. Henk makt dan de foto’s. Zódoende moes ik allennig nor Ujemèrt. Gelukkig kwamen al de aauw kammereuj wir opdage. Tien ha daags tevurre unne lillijke smak gemakt. Toen z’n vrouwke en hij aachter mekare nor huis fietste, remde Ant innins hard af en Tinus knalde boven op heur. Hij klètste vurover op z’ne snufferd. Niks gebroke mar wel z’nen òllinge kop kepot. ’t Zaat gelijk onder ’t bloewd. Mee nor ’t ziekenhuis um ’n tetanusspuit te haole. Hij ha ’n foto van z’n èige gemakt. Nou da zaag ’r nie ùit! Gelukkig trekt da wel wir bé. Da’s mar goewd ok, want hij wil z’n tachentigste nog viere en dan kunde toch nie mi zónne geschandalizeerde en verbèllemonte kop vur d’n dag komme, wánne.
Toen we thuiskwame, kriege we tillefoon. Onze Klaas z’n oudste zuster waar lillijk gevalle. Ze ha d’r oogkas, d’r neus en d’r rib gebroke. ‘’t Velt hier gelijk vort um,’ greens d’n onze. We moesse Nèllies op gòn zuuke op Jozefoord. As ge ’n rib gebroken het, duuget zeer as ge mót laache. Dùrrum mót onze Klaas z’ne kwats mar thuislaote.

geschreven door: Bèt van Klaasse