2019 - week 25

Wa’n weer wir wor. Mi dieje stùrm rond Pinkstere hegget hier unne mast begeeve, d’n top wèijde bé Wimme, onzen buurman in d’n hof. Da zen verveelende dinger, want onze Klaas wil hèlpe bé’t oprùime, mar hij kan nie veul mer en hij mag da van men ok nie. Goewd um d’r iets af te krijgen op z’nen aauwen dag. Nou hi-t-ie ’t ok druk en moes ie krèk nor de studio vur opnames en ha-t-ie wir beloofd um de berichte te schreijve vur de Brabantse Aovende. Ok vur de Brabant Hoeders is ie in de weer. Ik zaag wel da onzen buurman nog nie zó niks is. Die hi mi ’n bietje hulp diejen top rècht gezet en hillemòl kort gemakt. Nou hen we ’n probleem, want wij veijne die maste harstikke mooi en die leevere veul zuurstof en gezonde lucht, mar b’ons neeve zón ze die beum liever weg zien…
Wij ware te zòtterig ondanks alle wend toch efkes nor D’n Bosch geweest. D’r waar unne macht volk onderweege vur da ‘handboogschiete’. ’t Stikte van de vremde busse en alterande rolstoelers overal vandòn, waren ‘op de been’. De hèrrie, die ze teegesworrig muziek noeme, dènderde over de Parade. Gin kombinasie, docht ik bé zón koncentrasiesport. Niks vur ons aauw orre in elk geval. Nee, diejen bonkebonk mót ik nie en din op huis òn.
Vur de zondag waar matig weer vurspèld, mar vur ons kos ’t bekant nie moier. In alle vruugte gonge we nor Tiene en Ante. Die han buite ’n toffel mi lèkker grèij klaor staon en al buurtend han we rap ons bùikskses vol. Toen op de fiets nor Mieke Vingerhoeds. Da wier ted, want we ware daor al ’n hil weijl nie mer geweest. Bé da Orskots kafee van Miekes zaat ’n bèndje te speulen in de zon op ’t terras. Nog èchte muziek vur onze leefted. D’r zaat ’n por honderd man en d’r wier z’n best gedanst. Ge laacht oew èige slap as ge da ziet. Van die schón opgevèrfde vrouwkes op hoog hakke en mènnekes mi haorstukskes en gaauw taand, ammòl op zuuk nor ’n neij ònwinst. Wij danse nie mer; Ant hi kaoi kniejes en ikke unne versleete rug. Wij kunnen allennig nog blieke. ’t Is wel mooi um te zien. Ons maanskèirels zón nog wel de vloer op kunne, mar ik geleuf nie da ze veul animo han.
De weg nor Miekes is prachtig. Heel schón fietspèdjes langs de Dommel ùitgezocht dur Tiene. Een en al puure natuur um oe heene.
Trug viete we unnen andere weg, dwèrs dur Liempd en da waar ok wir zó vergimmes schón! Ja, misschien is da wel ’t moiste landschap van gelijk.
Ant en ikke zochte nie mer te koke en dùrrum linne we òn vur ’n lèkker frietje en ’n krokèt.
Nou mót ik ok nog efkes trugkomme op m’n stukske over ’t verdweene ijsveugelke van de Dungese dijkskes. Paul ha òn de bèl getrokke en waar d’r niks over te spreeke da we zen bruur, hullieje Ton, zón bietje de schuld gegeeven han van d’n houtkap rond de wiel. Paul vent terècht da de boere overal vort de schuld af kreijge en in dees geval is ’t ’n fout van Rijkswòtterstaat. De kannidas en de zwarten els verzùipe gelijk umda sens de verlegging de knaal vort lek is. Ik mèin da we gin man de schuld han gegeeve, umda we nie wiesse wie ’t gedaon ha. Mar toch wil ik ùitdrukkelijk vermèlde da we Tonne nie beschuldige. ’t IJsveugelke wordt ’r niks beeter af. Zund zat.

geschreven door: Bèt van Klaasse