2020 - week 37

We hen vier daag gefietst mi Tiene en Ante. We zaten in hotel Victoria in Bèrgen òn Zee. ’t Waar d’r goewd en we genote van ’t lèkker eete en de sfeer. De kilo’s vloege d’r òn, dus nou moete we hier mar efkes zuutjesòn doen wa maaltijde betrèft. We han daor victoriabaars en indebout. Da waar me toch lèkker! Vur ’t ontbijt moesse we plastieke handschoen òn. Alleman hiel z’n èige keurig òn de veurschrifte.
We troffen ’t ok mi ’t weer. De zon schien en de kèijblaow locht lokte ons al mee op ons fietse. We zón nor Egmond gaon, want daor ha Tien afgesproke mi z’n zuster en z’n zwaoger die in Castricum kampeerden.
We rieje weg en Ant riep: ‘ge gòt verkeerd!’ D’n èigewijze gaaf gin krimp. Hij zó hier de weg nie weete! Hij ha hier as jong nog in ’t hongerhuis gezeete en waar nòdderhand wel tien kirres dur de duine gefietst. Onze Klaas ha schik en zin niks. Hij wies da Ant gelijk ha. We trapten aachter onzen duffe gids òn over de schilderèchtige, klimmende en dalende pèdjes en zage schitterend witte duine tussen vèlde van hèij en sparrebosse. ’n Indrukwekkend gezicht! Ge kost nog zien wor tien jaor geleeje de grooten brand geweest waar. ’n Kaol vlakte mi kadavers van dooi beum. We kwame bé d’n Birrekaol en drùlde Schoorl in. We gonge vur anker bij de Zilte Zoen en bestelden ’n bèkske. Tinus begos van de alteròzzie mee òn de tripel. Hij moes z’n zwaoger efkes bèlle um z’n stom streek op te biechte. Nou kùmt die zwaoger ùit Pernis en prót gin Brabants, dus Tien din z’n best òn de tillefoon. We hurden ’m zegge, da-t-ie ’t ‘zo helemaal in z’n kopje had’. Wij schoeten alle drie in de laach en hen ’m d’n hillen dag vort ‘kopje, kopje’ genoemd. Van de wirbarstighèid zin ie: ‘mèrge zet ik m’n pèt op en dan reije we mi onzen alle nor Wijk òn Zee nor De Zon, want daor zit unnen aauwe marinier in en die hi ok zón pèt.’ Onze Klaas riep mee trug: ‘ik maag leije da’t hard wèijt’. D’n onze hi ’ne grooten heekel òn da keijnderèchtig, militèir pèttegedrag. ‘Ge lekt krèk op Trump en as ge die pèt op het, dan prótte innins ok eeve stom. Gé, macho op oew damesfiets,’ greens ie. ‘Denkt ’n bietje òn dieje kaoie knie van Ante en dieje rug van de ons.’
We kroepe saoves bijteds ons nesje in. Unnen òllingen dag zeelocht makt slaoperig.
Saanderdaags ha ‘kopje’ z’n pèt op. ’t Is zund, want hij hi nog schón haor, op z’ne kruin nao, mar daor ziede dan niks mer af. Hij kreg ’n goeiekoop, smaol snuutje, mar daor zegge we mar niks af, want z’n verstand is ummers vort op Trump nivo gekomme dur die pèt. Nou gonk de reis dus nor ’t zùie, via Egmond en Castricum nor Wijk òn Zee en wa onze Klaas gewenst ha, gebeurde: Tiene pèt wèijde af! Ge mot nie denke da diejen èigewijze ze af liet. Nee, nog vaster op z’nen hamer. We kwame vurbij Egmond ons afspraak al teege en drùlde mi zesse wijer. Praot zat en goei zin. Vlakbé Heemskerk woei de marinierspèt van Tiene wir af. Onze Klaas riej ’r nèt nie over, mar zin: ‘krèk goewd!’ Kroeg De Zon waar dicht. Van èrremoei dinne we nor’t strandpaviljoen. Daor zate we òn zee in de zon en schik en buurt zat!
Dees waar al d’n dèrtigste keer da wij same zen weeze fietse. Da moete we ònhaauwe!

geschreven door: Bèt van Klaasse