2021- week 19

Wa’n onbereekenbaar vurjaor hemme toch. In mèij nog vorst, hagel en sneuw. Hier in de Kneijndebuskes zen bèrkebeum umgewèijd. ’t Is smerrig kaauw geweest.

Mar nou vurspèlle ze eindelijk wèrm weer. Onze Klaas en ikke zen geteijd um op ’t fietske nor de Sint Jan te toere. We gòn ’n por karskes opsteeke en ùitruste bé de Silva. Hopelijk zit daor wir ’t volk da d’r uurst ok alted zaat. Ik heb um ’t goei vurrùitzicht te vieren alterande vaasjes mi bluumkes ùit èigen hof binne gezet. Vergeetmenietjes, theeblomme en kruinagel. Wèllie hen mi ons jong afgesproke da we um drie uure wir thuis zen. Ze hoeve nie te komme vur moederdag. Ze hen bèij ’n moeder in huis wor ze ’t beeter òn kunne besteeje.

De oudste zuster van onze Klaas zit sens kort op Sint Jozefoord. Ze hi Parkinson mar wó nie gèire van d’r hùiske en d’ren hof schèije, mar nou is ze toch bleij da ze de stap gezet hi. ‘Ze zen hier zó goewd,’ zin ze tevreejen òn de tillefoon. D’r waar pas unne mins òn de deur geweest mi de vraog of ze mee wó gòn fietse mi d’n driewieler. ‘Nee’ ha ze gezeed, ‘ik gò nie mi vremd maansvolk mee.’ Toen lin ie ùit dattie ’n neef waar van d’re gestùrve mins. Da veraanderde de zaak. Ze hagget ’r mar op gewaogd en ’t waar me toch schón geweest!

Van de week ben ik mi ons oudste klèindochter nor Vèghel gedaon um daor bé Rijkers ’n neij nèijmesien te koope. Unnen Husqvarna, want die he’k èiges al jorre en bevelt men prima. Dieje winkel daorgiends besti al honderd jaor! Ze ware gruuwelijk in de weer en we han al mee ons keus gemakt. ’t Gedienstig mèidje lin alles goewd en geduldig ùit òn ons Gaia en we dinne tevreejen op huis òn. B’ons wiere nog enkelde lappe meegenomme en ze liet giestere al weete da ze d’r wa van ha kunne make mi heur neij ònwinst. Prachtig da’k ’n kreatieve opvolgster in de makereij van klirròzzie kreijg! Wel zund da ze op school hillemòl gin handwerke mer geeve. Da’s ècht ’n heel slèchte zaak.

Ons klèindochter kùmt irdaags unne gerippareerde stoel trugbrenge. Die hi hier al jorre mi unnen gebroke poot ligge te ligge. Hij is rùim 55 jaor oud, want die kochte we toen we traowde. Same mi drie aander en ’n ronde toffel waar da unnen ònkoop wor wèllie gruts op ware. Wij zen nogal bewaorderig ùitgevalle en hechte òn ons spulle. ’t Is dur de jorre hier hel arig vol komme te staon, mar wij veijne da gin probleem. Inteegendeel! Teege d’n ted da we mi ’ne rollator dur d’n hèrd mótte, goie we d’r wel wa ùit, mar nou nog nie. Dùrrum kùmt Bruce, Gaia’se vreijer, vur ons as geroepe. Hij is zónnen hèndige jonge kèirel mi gaauw haand, die nog lichelijk raod wit mi ripperasies.

Zoowas ge wit, voere veul van ons fietstochte langs de Poeling. Wij gòn daor gèire vur anker. Vur ons is’t de ideaal plòts vur ’n rustpauze. Ge het daor alt goeie ‘service’ en vriendelijke praot. Toen we daor vurgende week wir efkes zate te geniete van ’n ijsje ha Kees nog ’n mùpke as toegift: ’n jungske van zes vroeg òn z’n vòdder: ‘pappa, wa is unnen alkoholist?’ Da wies pappa goewd, mar hoe moes ie da ùitlegge? ‘Kik jonge,’ zin ie, ‘ziede gij daor die twee beum? Nou unnen alkoholist zie d’r vier!’
‘Mar pappa,’ zin ’t mènneke, ‘daor sti mar innen boom..!’

geschreven door: Bèt van Klaasse