2021 - week 49

Wij hen heel schón daag aachter de rug. Te zondeg waar ’t een groot fist. Smiddes zó onze Gurt mi hil z’n huishaauwe bij ons op d’n bóttram komme, mar hij waar nie fit. Dùrrum kwaamp alleen Marieke, de vrouw van onze Gurt, ùit D’n Haag mi de kiendjes. Charlotte is al zeuve en zaag ’r zó schón ùit. Ze kan zó geniete van al ’t lèkker eete. Ze groeit dan ok as kól. Ze is de grótste van de klas en heel slim. ‘Da hisse van men,’ zi onze Klaas alt plaogerig. Heur bruurke Luc zaat ’r hil tevreeje bij in z’ne rolstoel. Ze ware mi unne spissjalen huurauto gekomme, wor dieje rolstoel zoo in kan. Wèl knap van Mariekes da ze mi die dinger ammòl overweg kan. Nò d’n eet en d’n buurt dinne ze deur nor Nico’s, d’n anderen opa, die z’ne verjaardag vierde. Onze Klaas kos mooi mee afwaasse en ik gonk efkes ’n uiltje knappe, want we han nog ’n program vur de boeg: we moegen in Rósmòlle bij onze Jos kommen eete en Suntereklaos viere. Nou da is me toch ’n plezierig fisje geworre! Alle meugelijke pèkskes en rijmkes kwaame vurbeij en brochte schik. Ik geleuf da ’t een van ons moiste bijeenkomste van de leste jorren is geweest. Lèkker eeten alwir en vèrsjes mi zóveul humor! We dinne muug van ’t laachen op huis òn en dochte: wa trèffe wij ’t toch mi ons keinder en d’ren ònhang…

Giestere kwaamp hier ’n pèkske ùit Duitsland òn. ’t Waar van onze vriend Gerhard ùit Münche. Die hen wij rùim 55 jaor geleeje leere kenne. Da kunne we hèndig onthaauwe want we hen hum vur ’t uurst getroffen op ons huwelijksreis in Augsburg. Hij waar toen krèk ùit Óst-Duitsland gevlucht en gaaf rondleidingen in de kerk. Van hum hen we toendertijd goei tips gekreege. En hij is unnen traowe correspondènt gebleeke. Hij vergit noit ons verjeurdaag en alle jorre kùmt ’r iets vur Kèrsmis. Deeze keer stuurden ie unnen dvd over Vermeer, unne film van Jean-Pierre en Guillaume Cottet. . ’n Heel intressant verhaal over onze mist mysterieuze, gaauwe schilder.

Vurgende week kwaamp ik bij d’n Dùrpshèrd de Artskes teege. Da’s alt arighèid. Vur ’t jong volk zeg ik ’r mar bij da d’n heer en mevrouw same vruuger ’t leste ècht postkantoor van Ballekum dreeve. We moessen efkes bijbuurte en Artske zin dattie ons stukskes in De Brug alt zó gèires laas, mar z’n vrouwke zin mee da ze ons Brabants hillemòl nie kos leeze. ‘Wa zund, mar dan kan Harrieke da jou toch mooi veurleeze,’ riep ik.

Ik heb van Suntreklaos nog ’n heel bizunder boek gekreegen ok nog: ‘’n Bloeiende vriendschap’. D’n ondertitel is: ‘Briefwisseling van Beth Chatto en Christopher Lloyd’. Ik ben al ’n hil èind op scheut mi’t leeze en ik vein ’t toch boeiend! In verschèije tuine die d’rin genoemd worre, zen onze Klaas en ik ok geweest as we Engeland wir ’s bezochte. De leste keer han we ons illektrieke fietse nog meegenomme en daormi zen we van de óstkust nor d’n andere kant gedaon. Superdesuper, mar wel riskant, want ze han daor gin fietspèij of niks. Toch hen we d’r da hilhuids vanaf gebrocht en nou keijke we d’r mi veul plezier op trug.

D’r is ok iets worover wij ons geèrgerd hebbe: da gesèmmel over da boevevervoer vur de rèchtzaake. Zógget nie veul simpeler zen as de rèchters nor de gevangenis komme en die krimineele in d’ren bak bleijve zitte? Te simpel gedocht? Zoo as ’t nou gi, is ’t superstom.

geschreven door: Bèt van Klaasse