2023 - week 04

Nou zate we vurgende week toch innins wir in ’n witte wirreld. Da’s zeeker mooi vur efkes, mar wij zate daor nou nie op te waachte. Inteegendeel, wij zitte te smachte nor wèrmer weer en kunne steeds slèchter teege de winter. En ’t jaor waar ok zó mooi begonne da de natuur in onzen hof mee in de versnelling geschote waar. Hier stonne de sneuwklùkskes, de uurste krokuskes en de winterjasmijn al te pronke mi hullie beschèije bluumkes. Nou mi die kaauw ister bekant niks mer van over. Nou weet ik wel da die plante wel teege zónne kaauwe trugval kunne, mar toch is ’t zunt da zón skón veurjaorsbild innins ondergesneuwd wordt.

’t Kan buite zó lillijk doen as ’t wil, onze Klaas zal d’r ùitdoen. Al is ’t mar ’n ketiereke kùire dur de Knijndebuskes en de Haoshoeve. Hij zó liever ’n uurke dur de bosse fietse. Da mag ie nou van men nie mi die glattighèid. Goewd um oewe nèk te gòn ligge breeke…

Ik wor ècht nie vrolijk van de trugval in ons weer, want nou kùmt ons weekelijks tochje nor D’n Bosch in ’t geding. Daor tel ik de hil week op en da’s een van de wèinig dinger da ik buite de deur kom mi die kaauw. Ja, efkes winkele in ’t dùrp kan ok nog krèk, mar wijer zit ik hil daag te puuzele, te leeze, te teekene, te schildere en te hope da’t gaauw wèrmer wordt.

Kik, die uurste blommen in d’n hof zen zó hoopgeevend. Ik zaag al witte puntjes op de krieken en d’n prùimenboom en de kweepeer liet ’n por prachtige oranje bloesems zien.

Wij hen òn ons veurraom ’n voeierbèkske hange en ’t is grif arighèid um de veugelkes te zien foerazjeere. ’t Is ’n gaon en komme van biediefkes, roodborsjes, vinken en malders. Ik moes ’r òn denke da’t hier vruuger krioelde van de musse en nou hen we d’r rond ons huis al jorre gin een mer gezien. In onze jongen ted waar ’t dik een en al mussegetjielp en onder elke dakpan wónde wel unne nest van dees bruingrijs vleugelvolk. Teegesworrig is alles vort zoo gemakt da d’r gin mus mer onder ’n dakpan komme kan. Allennig in ’t buitegebied kunde nog wa overgebleeve mussevolk teegekomme.

Onze Klaas kreg rond deezen ted nog veul post van minse die dinger instuure vur de kalènder. ‘Die hen nie in de gater da de volgende ùitgaaf, de kalènder van ’24, al bij d’n drukker is,’ zuchtte m’ne mins en laas ’n inzènding ùit D’n Bosch veur: ‘Van de week wiste beunhaoze! Vloerbedekking geleed in de moskee op West… Islaminaot!’ Nie orizjineel, waar ’t oordeel.

Wij kriegen ’t samen over vruuger. ‘Witte nog? In 1973, fijftig jaor geleeje…! Toen kosse we over de autobaon van de Groote weg nor D’n Bosch fietse en steppe. Autoloze zondag!’
We zagen ’t trappend volk wir vur ons en moese laachen um de herinnering.

Innins schoot men te binne da d’r in ons jeugd alt gezeed wier da de nonne in gekleed onder d’n does gongen um te veurkomme da ze onzeedelijke gedachtes zón krijge… ‘Ja hukkum,’ riep onze Klaas, ‘ze zinnen ok da priesters in bad gonge mi d’r onderboks aon. Ik heb misdienaars gesproke, die zinne da’t ammòl ‘priesterlatijns’ waar!’
Och, docht ik, as ze al oit in bad gonge, want ik moes ‘r òn denke da m’nen biechtvader in d’n biechstoel dik nie èrg fruitig roek. Misschien mar goewd da de tabakslocht overheerste. Ik noemden ’m wel stiekem ‘Jonker Fris’ en moes daor stillekes um laache.

geschreven door: Bèt van Klaasse