2023 - week 12

‘Eindelijk zulde meer gòn beweege,’ riep d’n onze, ‘bove de 15 grade. Mèirge worde wir mobiel en gòdde mee op de fiets nor D’n Bosch!’

Ja, daor kos ik niks teegenin brenge, want ik heb ’t steeds afgehaauwe umda’k ’t te kaauw vond. Ik heb dur m’ne kaoie rug wèinig beweeging gehad. Gèk eigelijk, da’k op de fiets gin laast van m’ne rug heb, terwijl ik loopend mee verrèk van de péén.

Hij ha de accu van men fiets vur d’n dag gehòld en ha de baand gekrontroleerd. ‘Zùrgt da ge gekonsentreerd en vurzichtig begint,’ zin m’ne mins en da waar niks te veul gezeed want bij ’t opstappe gonk ik al hòst teege de vlakte. ‘Zet die ondersteuning as ge begint nou nie zó hog,’ klonk ’t nao en hij ha gelijk.

We ware wir tusse de wielen onderweeges en we kriege goei zin. ’t Zunneke din ’t smèires nog dunnekes toen we òndrùlde, mar ’t wier gelèijelijk òn wèrmer. ’t Begos nor ’t vurjaor te rùike. De veugelkes zongen en de biejkes zoemde. D’r stonne witte wolke sleedórres te blinken in de hegge en de geel kètjes verkondigde volop ’t vurjaor. In ’t Bossche broek waar vergimmes veul wòtter te zien. De stèrrekes van ’t speenkruid laachden ons vanùit de slótkante teege. We vuulden ’t nou vur d’n uurste keer dees jaor ècht van alle kante: de winter wier ùitgezwèijd en wij zwèijden heel hard mee.

We han ’n drukke week aachter de rug en ondanks alle mankemente waar ’t rillijk goewd verloope. De prizzentasie van ’t Brabants buukske in Lith wor we bèij wir ’n verhaal vur geschreeven han en d’n dag van de Brabantse hoeders in Heusde ware bèij plezierig en goewd verloope, ok al kos ik ’t bij da leste gebeure nie volhaauwe tot ’t èind.

Op m’ne verjeurdag waren onze jongste zoon, ons petekéénd en ons oudste klèindochter onverwaachs dist gekomme en da waren ècht verrassinge, want we zón ’t stil haauwe. Nou, stilhaauwe… Hier hi de tillefoon d’n hillen dag nie stilgestaon. As ons vaaste tillefoon in gebrùik waar, kwaam ’r dik de mobiele ok nog bij en moes onze Klaas inspringe. Hij klaagde nòdderhand da-t-ie nie jarig waar of niks. ’t Is prachtig as al die femilie en vriende òn oe denke, mar ’t kan somteds efkes te veul worre. Dan is ’n kaart, ’n appke of ’n mailtje eigelijk zeeker zó fijn, docht d’n onze. Affijn, da hemme ok wir overleefd. Ik heb nou de leefted van de twee krukke en da’s toepaasselijk, want ik kan bekant nie mer loope.

We hen mi onzen Bruce ’n werkplan vur d’n hof afgesproke. Onzen aauwe prùimenboom hi d’n ònval van de vuurzwam nie overleefd en moet kort gemakt worre. D’r zen nog wa aander karwèijkes die geklaord moete worre. Hij zal ’n por lampe vervange en de frambooze snoeie.

D’r kwaam bericht ùit Skééndel: Ant wó weeten of we Poeleke wel gezien han. Ja’, wa denkte,’ riep onze Klaas ‘Milaan-San Remo! Hij waar wir weergaloos. Wa is da toch unne prachtige renner as ie in topvùrm is. Hij dùrft òn te valle. De Bèlze han ’m al zówa afgeschreeve, mar hij fietsten ’t gelijk ùit de wiele. Hij liet Woute en Tadeeje z’n hakke zien. Och jonge, wij hen d’r zó van genoote!’ ‘Nou, anders wij wel,’ riep Ant. ‘Tien hi d’r unnen tripel op gedronke!’ ‘Groot gelijk,’ riepe wèllie.

Onzen Bossche vriend Willum stuurde iets schóns op vur d’n Brabantse spreukekalènder: Tweespraak: ‘Jaonus, ik heb oe eigelijk nog noit nuchter gezien…’
‘Dan moete gij ok nie zoveul zuipe!’

geschreven door: Bèt van Klaasse