2023 - week 23

Leedvermaak

’n Enkelde week geleejen ha’k ’t over onze Klaas die z’n fiets in d’n auto vergaat te zette toen we van D’n Bosch kwaame. D’n dutsel; da hi-t-ie nog dik moeten heure. Nou fietste we bèij nor de stad en daor onderweeges vuulde-n-ik op m’ne kop en verschoot. Ik vroeg innins: ‘wor he’k nou m’nen helm gelaote!’ Ha’k toch kaol vergeeten um m’ne fietshelm op te zette. ‘Ja, zoo zal oew geheugen ok goewd beschermd blijve,’ bromde m’ne mins strijlek.

Op de trugweg zaate we op ons terras op de Poeling en hurden ’t gesprèk van ’n por aauw wielrenders: ‘Die neij wijk b’ons, jonge jonge, as ge d’r ’n muur umheene zet, dan hedde ’n schón gevangenis. Ik wó d’r nog nie zitte! Ze hen ammel huize die grótter zen as de kavel. D’r is gin huukske mer over vur ’n bumke of hùfke. En as d’r da wel is, dan wordt daor beton of teegelwèrk ingegoid en kùmt ’r ’n afdak boove. Goewd vur de natuur..!’

‘Ja, klaoren èrremoei. En oover èrremoei gesprokke: ik zaag ’r pas wir een op tillevizie die nor de voedselbank moes, umda ze nie rond kos komme. Ze waar toch rond zat… Mar ze ha twee kiendjes. Over unne vòdder wier nie geprót. Zeeker mee vertrokke toen ie z’n zaod verschooten ha. Dan ziede heur daor zitte; kaol onder de tattoes, volop hang- en sluitwèrk. D’re mobiel in d’n ònslag. De klèinmanne verzùipen onder ’t speulgoed vur unnen breedbild tillevizie en zé mar klage da ze gin kleertjes vur d’r jong kan koope. Die klaagzangerès zit z’n best te paffe en verkondigt da ze diep in de schuld zit. Schuld van èigentult; èige schuld!’

We ware donderegs verzocht um bij Ante en Tiene saame mi ons Ammirrikaanse femilie te kommen eete. Ge wit da ons neef Rien getraowd is mi Sue en da ze dik overkomme nor Neederland, want we hen al veul meer over hullie geschreeve. Rien kenne ze in de USA nie; daor is hij Dutch. Hij is vertrokke toen z’n vòdder mi’t hil gezin van zeuve nor giens din in de fijftiger jorre. Sens diejen ted is Dutch al meer as twentig kirres over geweest. Hij is nou 82 en ha z’n tachentigste in Neederland wille viere. Daor staak corona ’n stùkske veur. De viering wier ùitgesteld, mar bleef in de planning. Of d’r de duuvel mi spulde; nou wier ie potdomme lillijk ziek. Leukemie. We han al nie mer verwaacht da-t-ie nog dist zó kunne komme. Toch zen ze nou saame hier en ’t waar mee wir gezellig as alted. Aauw schón herinneringen ophaole, veul verhaalen en volop schik! ’t Is zó fijn da hij z’n gevuul vur humor hi vaastgehaauwe en da-t-ie optimisties en pozitief in ’t leeve sti.

Da paast persies bij ons clubke. Tien en Ant en wèllie èiges zen d’r ok op gericht um plezier in ’t leeve te hebbe. Da werkt ònsteekelijk en maak ons bestaon draaglijk. We zen ammòl rond de tachentig en hen alterande kwaaltjes, mar daor kunne we hèndig mi leeve.

We zaten in de zon en genoote van alle lèkkers wa op toffel kwaamp.
Toen Ant d’r oover begos da ze dik zeer vingers en stijf haand ha, riep onze Klaas mee: ‘heb ik ok. Da is ’t afwaassyndroom.’ Daor han wij nog noit af geheurd. D’n onze lin ùit da-t-ie ’r nèt as Ant vurral laast af ha as ie d’n afwaas ha gedaon. Innins ha alleman in ons gezelschap ok onwillige vingers ok al han ze ’n afwaasmesien. Oover d’aander mankemènte zumme’t mar nie hebbe.

geschreven door: Bèt van Klaasse