2023 - week 27

Gruun

De geminte hi in de Einsteinstraot unne trottoirstrook opgeofferd òn de natuur. Wij zen daormi ingenomme. In ’t begin waare we nijsgierig hoeda’t ùit zó pakke. We wiese nie wa daor ingezèijd waar en umda d’r buurlùi òn ’t verbouwe waare, wiere d’r stukke van d’n blommestrook ondergesneuwd dur zand en bouwmateriaal. Op de miste plòtse kwaame mèijbluumkes, platgaoter, goudsblomme, gaanzeblomme, slaopmutskes, haozegèrf, teunisblomme, wond- en rolkleever, weegentree en ribbeleblad vur d’n dag. De groote miltbocht die alles probeerde te ooverwoekere, wier dur onze Klaas weggevat. ’t Wier een groot bont blommevèld en da bekant ’t òlling jaor rond! En wa nog moier is: dees twidde jaor komme d’r plante vur d’n dag die we nie verwaacht han, zoowas lievermènnekes, sintjanskrùid, leuwenbèkke, korreblommen en slangekrùid! Veul schónder is da al da grèij goewd teege de troopiese zon en de drugt schent te kunnen ok nog. Wij zen d’r steeds meer mi in onze schik en gòn alle daag efkes kijke waffer vlinders, hommels en biejkes van de ònwinst in onzen hoek komme geniete. Ik zaat daoroover te juubele toen m’ne mins de zaak lillijk temperde mi: ‘En dan lees ik hier krèk da ons aarde vurgend jaor meer as 16 miljoen buunder bos is kwijtgerakt. Da is unne lap zó groot as vier kirres ons laand. Nò 2000 is d’r in totaal bekant 340 miljoen buunder verdweene. Al die beum zen gekapt um d’r soja of palmóllie te kunne teulen of um d’r vee te kunnen houwe. Diejen houtkap is dik illegaal en da’s meugelijk dur corrupte regeeringe. In Colombia is al hòst de helft van ’t reegenwoud gerùimd, in Brazilië een dèrde. Godgeklaagd!’ M’n stemming waar bij ’t heure van al die èllènde mee gezakt nor ’n dieptepunt. ‘Wa doede d’r òn,’ klaagde-n-ik.

‘Wij kunne allennig mar ’t goei vurbild geeve en da doen we ok,’ kwaamp de laachende reaksie, ‘alle daag fietse en op de terrassen ùitruste!’ Daor kikkerde-n-ik wir mee van op.

Ja, wa hen wij geproffiteerd van ’t wèrm weer. Mi al die hèt, zaate we al vruug tusse de wiele en op ’t hitst van d’n dag laage we lèkker te bekommen in de schadoew aachter ons huis. Vur men waar da ekstra welkom, want zoo hoefde-n-ik nie òn de naaderenden oproep vur m’n operasie te denke. Da wordt zuutjesòn ’n èllelange litanie; we zen al bij de neuroloog en de chirurg geweest. Dur de scan weete ze persies wa d’r moet gebeure, mar wij moete nou waachte totda de fysiotherapeut ons bèlt vur ’n afspraak. Dan zen we d’r nog nie. Ok d’n anesthesist moet z’ne zeege slaon over da traject zonder èind. ’t Is ’n traog afhandeling. De waachtlijste zen lang. Hoe zó da toch komme? Vende gullie ’t gèk da de zùrg zó duur wordt? Dalijk beginne de vekansies en dan zal d’r wel ùitstel volge.

Wij probeere d’r mar rustig onder te blijve. Wa kunne we anders?

Oover gruun gesprooke: wèllie hen ‘t getroffe mi ons umgeeving! Wij fietste van de week dur ‘t Bosse Broek nor de Parade. Onderweeges wiere we op verschèije plòtse plezierig overvalle dur wolke van lèkkere linde- en ligustergeur. Die vlaoge van honningzuute locht brochten ons trug nor onze jongen ted, toen we op de vollen hoiwaage onder de lendebeum deur gonge en diezèlfde lèkker locht opsnoeve. D’r zoemden toen wolke van drukke biejkes rond. Da’s nou veul minder geworre. ’n Kaoi teeke en zoo zen d’r, zund zat, veul dinger in de natuur die nie gezond zen. Hopelijk is da nog te verhèlpe. Gruun, kleur van de hoop!

geschreven door: Bèt van Klaasse