2023 - week 28

Hang- en sluitwèrk

Tien en Ant waren hier op d’n bruns geweest. De week tevurre waare ze weeze fietsen in d’n Ooipolder vanùit Millingen. Ze han ’t goewd gemakt; ok wir zommers weer gehad. Veul prachtige tochte gemakt dur schitterende natuur en bekant nerres verkeerd gereeje. ‘Dè kan daor nie, mi die dijkpèdjes,’ bromde d’n onze. Veul veugelkes en vlinders han ze gezien. Nog nor Duitsland geweest; Kleef barstte van de Hollanders.

Ik ha goewd gekókkerèld, want Ant verwent ons alt zó gewèldig. Fruitsalade, kiepesoep, neijen herring en vèrse breujkes mi kees ham en èij. Op ’t èind moesse ze ok onze pas gemakte sjam pruuve en da wó ik kombineere mi ijs. Nou ha’k ’t pak ijs ùit d’n diepvries gehòld, mar denkte da’k da oope kos krijge! Onze Klaas zin mee da’k ’t te laot ùit de vries ha gehòld, mar Tien riep: ‘waacht mar ’s.’ Hij zó da wel efkes klaaren en gonk mee mi ’n mes en unne vùrk òn de gang. Mar hij kreeg ’t nie vur mekaare. ‘Nee,’ zin m’ne mins, ‘van da volk da gin handvaardighèidsles hi gehad, hoefde gin goei rizzultaat te verwaachte.’ Hij bekiek ’t geval ok ’s, mar din gin pooging. Tien zaag wel ’n lipke òn d’n aachterkant en trok ’t los. Daormi gonk ’t pak nog nie oope. Ant keek ’s goewd, naam ’t pak oover en plukte mee triumfantelijk de zijkant umhog. ’t Waar duidelijk: vur open- en sluitwèrk moeste bij Ante zen. De kroeselsjamkombinasie wier goewdgekeurd. We hen mar nie mer verteld hoeveul uure we kwijt zen gerakt mi ’t maake van da grèij, mar we hen ’t nog wel gehad oover al da plastiek grèij van teegeworrig mi onmeugelijke sluitinge. Ze willen ’t ons, ouw minse, gewoon moeilijk maake, docht Ant. ‘’t Zó veul beeter zen vur ons en ’t miljeu as al dieje plastiektroep ùit de wirreld waar,’ vond m’ne mins. ‘Dan dalijk mar mi ’t burd nor de friettènt,’ laachde Ant. ‘Ze han daor gewoon de frietbùil van vruuger moeten haauwe,’ greens Tien. ‘Ja nèt,’ gaaf onze Klaas hum gelijk, ‘niks mis mi dieje puntzak.’

Onzen hof zit wir vol in ’t blad en dùrrum kunne we bekant overal rond ons huis ùit ’t zicht zitte. ’t Is wel zoo da d’r veul blommen en planten op aapegaape stòn. Onze Klaas lupt alle daag mi ons afwaaswòtter dur d’n hof te sjouwe um ze in leeve te houwe. Wij leeve zó miljeuvriendelijk da’t nie te geleuven is. ’t Gevolg is wel da veul grèij hard groeit en gesnoeid moet worre. Mar nou moes m’ne mins optreeje en zaat ik mi die tropiese wèrmte in m’ne bloote buite wa ùit te wòzzeme. Da kan’k grust, docht ik, want b’ons kùmt toch niemes aachterum. Kùmt daor toch innins ons klèindochter mi d’re mins aachterlangs onzen hof in gestapt... Die verschoote d’r èige natuurlijk ’n ongeluk. Ik docht da ze nog in Tsjechië zaat, want daor waar ze ’n week eer mi de school nor toe gegaon. ‘Och,’ zin ik teege de jonglùi, ‘ge zult wel ’s meer ouw bloot hebbe gezien.’ Mar nee, da han ze nie, mar ze zaage wel da d’r plòts zat waar vur tattoes. En ‘hangwèrk’ waar d’r ok al, hurde-n-ik. Ge moet weete da ik dik zeg da’k blij ben as jong volk ‘gin hang- en sluitwèrk òn d’r lijf’ hi...
Affijn, ze zen nou vort wa minder gruun aachter d’r orre, zumme mar denke.

geschreven door: Bèt van Klaasse