2023 - week 37

Alles goed?

Hedde gullie da nou ok? Da ge bekant nie mer dùrft te vraoge hoe ’t mi iemand is? Lest din ik ’t toch wir en vroeg: ‘Hoe is’t mi jou?’ en mee da’k ’t zin ha’k ’r spijt af. D’r kwaamp me ’n litenie van lamentasies los! D’r kwaamp gin èind òn en we kosse nog nie mer wegkomme. As ze òn ons vraogen of alles goewd is, ruupt onze Klaas mee: ‘Nee, alles nie, mar we doen ’t ’r mi.’ Moete nie, denk ik dan. Natuurlijk zen die belangstellende vraoge nie verkeerd bedoeld, mar as minse dan mee zón klaagzang opzette, worre we daor wel muug en verveelend af. Wij hebbe vriende van wie we weete da ze lichamelijk veul ingeleeverd hebbe, mar die hurde noit klaage. Daor krijge wij respekt vur en daor spiegele wij ons èigen òn; we prebeere nèt zó pozitief in ’t leeve te staon as zèllie.

We hen steeds meer invalide gevallen onder ons femilie en vriende, da wel. Van de week hi onze Klaas per fiets unnen inhaolslag van ziekebezoek afgewerkt: hij is nor Udens Duyn geweest vur z’nen oudste vriend die daor moet revalideere en nor z’n oudste bruur die ’tzèlfde probeert te doen op de Vèggelse Wòttersteeg. Zón èind fietsen in de tropiese hèt van de naozommer kan ik nie, mar d’n onze hèndig. Die leeft op in de zon en trapt ’r vrolijk durheene.

Vurgende week hen wij wir ’s unne gezelligen Huudjesdag mee meuge maake. Da is ons tradisie van jaorlijkse bijeenkomst die al zón 46 jaor besti. Ons verhaal van de Huudjes is oit in ons huis begonne. Daor waren alle vriendinne mi ònhang samegekomme en Gradje kwaamp laot op d’n aovend innins vur d’n dag mi unnen hoewd van men op z’ne kop. Sends diejen ted spreeke we alle jorren umste burt af vur ’n fistmaal ‘mi hoewd’. ’t Begos eigelijk mi zeuve vriendinne of liever mi zeuve stellekes, mar Truus en Fred zen d’r, zund zat, al lang nie mer. We blieve mi zessen oover: drie meiden ùit Mirroi en drie ùit Ballekum. In tussentijd zen we twee manne verlorre: Martien en Bèrtus en we hebben ok ’n ònwinst die Cock hiet. We telle d’r alle jorren op. Deeze keer waare we verzocht dur Gerda’s in Bennekom. ’t Waar unne snikheeten dag en onze Klaas zó rije. Mar wij hen nog unne waage zonder airco en dùrrum naam Riet ’t oover. Wij vuulden ons èige gruuwelijk verwend, want we han ginnen beeteren taxi kunnen hebbe. Òn d’n inrit van d’n Brinkerweg wieze de huudjes de plòts van ontvangst òn. ’t Waar schón um mekaare wir te zien en aauw herinneringen op te haole. We wiere verwend mi alterand lèkker grèij en de tijd vloeg vurbij. Alleman waar ’t ’r ruurend oover ins: dees tradisie moese we d’r zó lang meugelijk in blijven haauwe.

’t Waar te vreddeg dèrtig graade en onze Klaas moes optreeje vur ’t gaauwe fist van Dubos in de Litsenborg. Ik waar genoodigd, mar ik zó da mi menne kaoie rug noit zó lang vol kunne haauwe. Ik moeg op de koffietoffel komme nò afloop en da wó’k wel probeere mee te maake. Toen ik d’n onze laachend bij d’n Boer òn zaag komme, wies ik al da’t goewd gegaon waar. Henk en Emiel waare d’r ok oover te spreeke. De koffietoffel waar vorstelijk en ik ha nog fijn gebuurt mi pestoor Van Beurden, d’n beste van hil ons umgeeving.

geschreven door: Bèt van Klaasse