2023 - week 38

Zon

Op onze lesten brunch bij Tiene en Ante hurde we da ze eindelijk zonnepaneelen op ’t dak han. Onze Klaas moes d’r mee òn denke da hij die al virtien jaor geleeje hi laote legge en da die investeering z’n èigen al lang betòld hi. Toen ha Tien vol leedvermaak gezeed da wij nie mer mee zón maake da wij de koste van die zonneplaote d’r nog ùit zón haole. Daor hen ons twee manne toendertijd behoorlijk oover ligge vrèile en ik waar bang da d’n onze da nou wir op zó raokele. Gelukkig waar ie wijzer. Hij zin allennig; ‘oo, hedde eindelijk oew verstand gebrùikt.’ Tien moes d’r wel bij zegge da die paneele dur hum al jorre geleeje besteld waare, mar da corona lillijk in de weeg geleegen ha.

Toen we ons welkomstdrankje gepreeze han, din Tien iets wa we nog nie eer geheurd han: hij kommandeerde Ante dur te zegge: ‘Zùrgde gij ’s vur de soep.’ ‘Wa krijge we nou!’ waar de gerakte reaksie van Ante. Onze Klaas en ikke dochte efkes da’t bij Tiene dur z’n zonnepaneele mee nor de kop gesteege waar. M’ne mins begos gaauw over de vurdeele van graatis zonne-enerzjie. Hij ha die vurdeele gezien in Afrika, toen ie jorre geleeje in Burkina Faso midden in de boes klinieke mi alle apparatuur zaag werke dankzij zonnepaneele en vond ’t toen al gèk da d’r hier zó wèinig gedaon wier um dees prachtige innerzjiebron te benutte.

Ik hukte d’r op in en mèldde da wij in de zommer alted kiet speule wa ons stroomverbrùik betrèft; we verdiene nèt zóveul as de innerzjiereekening kost of haauwen oover.

En nou we’t toch oover zon han, wa han we de leste weeke genoote van de naozommer! Eigelijk van hil de zommer, ok al waar ’t weer wa wisselvallig. Denkelijk hen wij in gin jorre zóveul gefietst as afgeloope jaor. Da kùmt ok umda de sjirurg da òngeraoie ha. En nou we bij d’n dokter terècht zen gekomme, moe’k ok mar m’n meediese klaagzang afronde. Ik zit van fibbrewari af te waachten op unnen oproep vur ’n rugoperasie. ’t Is vur men unne lange ‘lijdesweg’ geworre. As ik d’n huisarts meetel, ze’k al zeuve kirres nor d’n dokter gemoete um alle kirres inne stap wijer te komme. Da begos mi de neuroloog. Toen kwaamp de mri-scan en trug vur d’n ùitslag. Daornao ston de sjirurg, d’n anesthesist en de fysiotherapeut op de bezoeklijst. Alle kirres nor D’n Bosch, want da moes steeds op aander daag. We dochte da we d’r dur waare, mar ’t hartfilmke bij de lesten dokter goide roewt in ’t eete. Uurst nor de cardioloog en die liet ons wir twee mònd waachte vur tie ted ha… Daor zen we vurgende week eindelijk nor toe gekunne en alles bleek goewd. Nou is ’t dus wir waachte vur d’n oproep van de sjirurg. We hange d’r mar gin tijdstraject mer òn…

’t Is toch gin wonder da de zùrg onbetaolbaar wordt. Heel vrimd is da wel da we inne keer in mèij opgebèld zen umda’t ’r ’n operasieplòts vrij waar gekomme, mar toen kosse we onmeugelijk ‘invalle’ want we zaate mi Tiene en Ante in Egmond òn de zee. Mar as we toen ja han kunne zegge, dan zon dus al die tussestappe nie gehoeve hebbe of waaren in inne keer afgewerkt geweest.

Mar ik zieget zonnig in en tel m’n zeegeninge! Ik kan de kilo’s paracetamol gòn afbouwe.

geschreven door: Bèt van Klaasse