2023 - week 39

In de watte

Da ons Brug zó’n invloed kos hebbe, han we nie gedocht. M’n klaagzang over de waachttijde in ’t ziekenhuis vur m’n rugoperasie hi mee gevolge gekreege. We wiere gebèld dur ’t JBZ vur opname! Daor zó’k normaal gruuwelijk teegenop zien, mar nou waar ik ’r blij mi umda we al zó lang waachtte. Wij rieje swoenzes al bijtijds òn. Ik moes nuchter en wel um half elf op de afspraak zen, mar de richttijd wier verschoove nor twèilef uure en ’t wier twee uure. We nomme saame de kommende daag dur. Hij zó z’n èige hèndig redde. As ik geholpe waar, zó’k nog twee uure plat motte liggen òn de drains en de zuurstof. Onze Klaas zó saoves op bezoek komme en as de zon scheen, waar ie getijd da te doen mi de fiets. Onze jongste wó ok op ziekebezoek komme vanùit D’n Haag, mar da waar gin doen. Nee, hij moes mar efkes waachte. ‘Ik ben zoo thuis,’ zin ik òn de tillefoon.

Toen ik klaorgemakt waar vur d’n ingreep, krieg ik in korten ted mi zóveul verschillend pèrsoneel te maake, da’k ’r tureluurs af wier. Bijgekomme nò de narcose, laag ik innins op ’n kaamer mi unne vriendelijke jonge mi pèt en tatoes, die ik op ’n jaor of twentig schatte. D’r laag ’n meidje op ’t bed daorneeve van denkelijk zówa dezèlfde leefted. Ze waare bèij vriendelijk en behulpzaam. Ik vuulde m’n èige stokoud in dees gezelschap, mar ’t waar fijn da ze men hielpe bij alle modèrn dinger wor ik niks af ken, zoowas da tillevizietablet en de bed-instelling. Klokslag zes uure ston onze Klaas neeve m’n bed. Hoe waar ’t gegaon, moes ie weete. Ik docht van goewd. We waare bèij opgelucht. Hij ha unne laoten appel ùit onzen hof geplukt en ’t leste truske èige drùive meegebrocht. Da kwaamp goed ùit, want ik ha d’n hillen dag niks gehad en gapte vort van d’n honger. Ik zó saanderdaags van d’n dokter heure wa ’t vervolgtraject waar en ha wijer dus nog wèinig te mèlde. Onze Klaas zin da-t-ie d’n overbuurman ha gesprooke en die ha gezeed da ik nò m’n operasie wir trug zó kommen as ’n jong meid. ‘Nou da hoop ik toch nie,’ ha d’n onze geknaorsd. Hij ha nog vergeete iets schóns dur te geeve: ‘Toen wij d’n denzig saame vur de leste keer over de Westèkkers dur de zon fietste, kwaame we ’n mènneke mi ’nen hond teege. Trug moes ik nog ’n bódschap doen en fietste-n-ik alleen trug nor huis. Kwaam ik da mènneke toch wir teege! Hij riep: “Hedde oew vrouw verkocht?” “Ja,” zin ik, “d’r moes gèld bij.”’

M’ne mins zó donderesmiddes mi d’n auto komme. Nò unnen onrustige naacht krieg ik ’n mooi ontbijt. ’n Zusterke kwaamp zegge da d’n dokter zó komme en dan zó’k al nor huis meuge! Toen onze Klaas kwaam. kiek ie arig op. ‘Ik ha ’t bed in de kaamer gepland vur de zòtterdag,’ zin ie. Mar thuis ha-t-ie ’t boovebed zoo ùit mekare. De kusses, ’t matras, kop- en voetenèind laage zoo beneeje. Mi ’t zwaor tussestuk dùrfde d’n onze alleen nie umblig. Hij gonk hulp vraoge bij ons neeve. Wim waar d’r nie, mar Hanneke en Celestien wel en mi z’n drieje waar de klus gaauw geklaard. In de kaamer vur d’n tillevizie wier ’t bed opgebouwd en nou lig ik thuis midden in d’n hèrd en wor van alle kante verwend. Wor he’k ’t òn verdiend?

geschreven door: Bèt van Klaasse