2023 - week 40

Hèrfstbloei

M’ne mins zaag volop vlinders op d’n Dùivenèkker: schoenlappers, kólwitjes, zandeugskes en atalanta’s! Da liet ie men mee zien op z’n tillefóntje.

Onze Klaas waar ok wir ’s nor Seldensate gefietst. Dur alle thuiszùrg is ie al unnen hillen ted nie mer nor d’n hof van Jonker Trip geweest, mar nou waar ’t zón naozommerke. Wij hen daor veul geloope toen ik nog goewd ùit de weeg kos. En as wij d’r zoo in deezen ted van ’t jaor liepe, dan viel d’r alt iets te eete, rècht van d’n boom. Stèrappel, bèllefleurs, raowrenètte of lichtraos frisse èppelkes die wij nerres anders oit gezien han. Op unne keer kwaame we daor de zoon van unnen appelboer teege en d’n onze vroewg of hij wies waffer ras die appel waare. ‘Ja,’ waar ’t antwoord. ‘da is der Schöne von Nordhausen.’ Onze Klaas waar onder d’n indruk van die reaksie en twijfelde of ie nie vur de gèk gehaauwe wier. Thuis zocht ie ’m op en warèmpel! ‘Der Schöne von Nordhausen ist ein Tafelapfel; Grundfarbe hellgelb mit einer verwaschenen roten Deckfarbe.’ Da klopfte as unne schweerende Finger. Nou ister in d’n hof van de jonker jorre geleeje zó huisgehaauwe dur de geminte… Hòst alle aauw beum zen umgedaon. D’n Duitsen appel wier gespaord, mar d’r is wel iets gruuwelijk mis. De leste jorren is t’r gin èppelke mer òngekomme, terwijl d’r vruuger wel honderd ònhonge. Zo dieje Schöne nou z’n kruisbestuiving misse of zón d’r gewoon vort te wèinig bieje zen? Da leste kan toch nie, want aander bumkes van de jongen ònplant draage wel ’n por èppelkes. ’t Is wel unnen heel maageren ogst en ok bij de innegste gespaorde peer hillemòl aachterin zen amper vruchte gevùrmd en die droeg vruuger zón vracht da de takke bekant braake. In diejen ted kwaame daor natuurlijk ok veul beesjes op af. Pineegels, ikhorres en maos, ok wespe, heurze, vlinders en snijers en dan hen we de veugelkes nog ginnins genoemd. Wij kunne d’r niks òn doen, mar wij denke toch da de ‘rinnovasie’ van d’n hof niks anders is geworren as onbedoelde kaolslag. Zund vur God.

Onze Klaas vertelde da-t-ie aachter d’n Dùivewiel ok nog wa mois ha ontdekt en daor ha-t-ie ok foto’s van gemakt. D’r waar unnen strook neeve ’n maisvèld mi wolke schón blomme. Vurral cosmea, keeskeskrùid, gaanze- en zonneblomme. Grif arighèid um te zien. Ondanks de zonnigen naobloei ha-t-ie d’r nie inne vlinder kunnen ontdekke.

Ant is hier op de fiets op ziekebezuuk gekomme. Tien kos nie mee, want z’n orre zaate dicht. Hij is bang da-t-ie Tinus-itis hi. Onze Klaas zi da ’t ‘sinusitis’ hiet en da hij z’n èige nie zó òn moet stelle. Orren ùitspuite is iets van niks. Tien mènt da z’n orre verstopt raaken umda’t vrouwvolk zóveul klèts verkupt, mar over die ùitlaoting hi-t-ie zó op z’n kloote gekreege van Ante da-t-ie goewd zeeg is geworre. Ik denk trouws da’t van z’n pèt kùmt. Wie gitter nou toch mi zón ding ligge loope as ge nog zón goei haor het.

Ik leeg hier en wor kas verwend. ’t Is wel triest da’k nie bij ’t afscheid van ons gestùrve buurvrouw Gerrie kos zen. Ze wier vort zó geplaogd dur depressies da ze nou goewd af is. We wensen Andrees en de familie veul stèrkte.

geschreven door: Bèt van Klaasse