2024 - week 1

Klap

Och jee, nou ha’k bove m’n stukske van vurgende week ‘De leste’ gezet en nou ware daor minse van verschotte. De miste dochte bij ’t zien van d’n titel da’k ’s af gonk schèije, mar da waar hillemòl nie m’n bedoeling; ’t waar gewoon de leste bijdrage vur De Brug van 2023. D’r waar d’r ok inne, ik zal de naam van dieje klippel mar nie noeme, die liet weete da-t-ie blij waar da’t eindelijk mi menne klèts gedaon waar en da’t hog tijd waar da’k’s ophiel mi m’ne zeever. Ge begrept zeker wel da’k dieje minkuukel noit van ze leeve nie blij zal maake. Zen opmèrking kan men gin klap schille. Van die miezermènnekes die ’t verstand nie hebben um èige taol en kultuur te wardeere, hoef ik m’n èige toch niks òn te trekke. Ik gò vurloopig lèkker deur, want ik kan m’n vaaste leezers nie in de steek laote. Ik gò d’r godsgloeiend gruts op dè’k nog alt zóveul volgers heb. En daor kùmt nog bij da’k m’n kommend jubileumjaor natuurlek wel vol wil maake, want ge wit mar noit wor ’t goewd vur is. Ons veurnimmen mag dus duidelijk zen: durgaon!

We hebben ’t al meer as twentig jaor over vuurwèrk, mar we zitte nog alt mi ’tzèlfde probleem. Worrum zón wij oud en neij nie kunne viere zonder da stom geknal mi al z’n overlaast? Toen ik die vraog stelde, kreeg ik ’t antwoord da’t zón schón tradisie waar. ‘Tradisie?’ vroeg ik. B’ons wier alted van ’t aauw in ’t neij gespuld. En dan waar hier ’t innegste vuurwèrk op ’t èind van ’t jaor as ons moeder d’r neeve spulde mi ’t kaarte en d’r mi de vaust op toffel wier geslage en gevloekt azzof ’r ’t leeve vanaf hong. En dan moete wete da ze mistenteds spulden um unne cènt de slag. Ik hagget ’r mi onze Klaas over. ‘Ja,’ zin ie, ‘mar dan gòdde wel wijd trug. Toen ik nog op school zaat, wier d’r in onzen hoek ok overal gerikt, gezwikt, geboerd of getoept. En dan gonk ’t ’r wel op, mar dik waar ’t ok grof; vurral mi zwikke koste vlot veul verspeule. Mar vuurwèrk han we gin, nee. Ik weet nog goewd da m’ne kammeraod Gèrrit op aauwjaorsaovend nor ons kwaamp. Hij ha ‘sissers’ meegebrocht. ‘Stèrrekes’ noeme ze da vandaag, mar toen hiete da sissers. Da waar ‘kaauw vuur’ zin ie. Da’s nou zón zeuventig jaor geleeje en d’r  stonne hoimijte rond ons boerdereij. Ik krieg unne sisser en danste daormi over onze misse. Mar onze papa kwaamp buite en verschoet z’n èige ’n ongeluk. Hij viet men bij m’ne kraag en din iets wa-t-ie nog noit gedaon ha: hij gaaf men ’n klap! Ik ston efkes op m’ne been te tolle en brulde nor binne. Noit van ze leeve he’k nog iets mi die stinksissers te make willen hebbe. Onze vòdder sloeg noit, ha spijt, mar greens da’k mi diej rotzooi de tènt kos afbrande.’

In de krant zaag ik da d’r in onzen hoek zón half miljoen schaoi wordt veroorzaakt dur vuurwèrk in afvalbakke, bushùkskes en speultoestelle. D’r zen vuurwèrkbomme die brugge en viaducte verniele. En dan die ongelukke! Alle jorre zen d’r die ooge, vingers of haand verlieze mi’t ‘vreugdevuur’. We lere d’r niks af. D’r wordt in ons laand de leste jorre vur 100 miljoen vuurwèrk verstókt. En dan he’k ’t hier nog nie over de schaoi òn natuur en miljeu gehad…

Zalig neijaor.

geschreven door: Bèt van Klaasse