2024 - week 3

Zweefmomènt

Hèhè, ’t waar wir efkes aauwverwetst kaauw. Lèkker ope weer; overdag volop zon en snaachs aacht grade onder nul. Hil wa beeter as al da wòtter van de week daorvur. Bart en Theo en al de aander bewoonders van d’n ostelijke Kunning in Mirroi moeten efkes ’t gevuul gehad hebbe da ze grif òn ’t Meer van Seldensate wónde. In gin tije zón breej Ao gezien. Schón gezicht!

Mar onze Klaas en ikke zate sondes vur d’n tillevizie vur de Europeese kampioenschappe schòtsen in Heereveen en ’t vèldrijen in Zonhove. De ons dinnen ’t wir geweldig. Poeleke won wir op z’n sloffe; tien op tien! Zund, da Fem nie meedin, mar da’s denkelijk wel verstandig vur zón jong renster; ze moet d’r programma goewd indèile en allennig de belangrijkste wedstrijde meepikke. Strakken op de weg wil ze d’r ok staon.

Wij zen nogal chauvinisties en gòn gèire gruts op èige volk, zeker as ’t ùit de buurt kùmt.

Die wedstrijde doen ons denken òn vruuger. Nie da wij oit òn kampioenschappe hebbe meegedaon hoor, mar we hen wel ‘sportieve’ geluksmomente beleefd. Ge  kunt vort wete da onze Klaas en ikke mekare hen lere kenne mi ’t schòtsen op de Wambèrg. Bij’t schòtse gò’k gèire nog wijer trug: ik waar zes, toen ik van onze pap witte lèirskes kreeg mi kunstrijers d’ronder en ’n rooi schòtspèkske mi witte bontrèndjes. Onze pap kos geweldig schòtse. In diejen ted vroer ’t wòtter rond de Wambèrg alt goewd dicht en onze pap zaat dan in ’t vorstverlet. Same mi Jo Frunt en Martien Pennings hurde hij tot de aauw stèrren op ’t ijs. Veul mèidjes kwamen hullie vraogen um hullie schòtse te lere. Da waar kunstschòtse: op d’n buitekant. Men vòdder hi tot z’nen dood geschòtst. Toen ie stierf, ha-t-ie vlak tevurre nog geschòtst. Hij drèijde kunstfiguuren op ’t ijs: aachte en pirouettes. Ik heb ’m noit zien valle.  

Onze Klaas kwaamp van Rósmòlle nor de Wambèrg. Toen die men zaag, docht ie: da mèidje kan vergimmes goewd rije en ik moet zegge da hij da ok heel goewd kos. Ik zal noit vergeete hoe wij samen over de Wambèrgse ijsvloer hen gewalst! ’t Gonk wild en hard en ’t is ’n wonder da wij noit viele. As wij dansten op ’t ijs gonk ’t mi ‘gracieus’ geweld; d’n onze goide men mi zón vaart in de rondte da we zoo òn d’n overkant ware. We han ’t gevuul da we zweefde. Zoo zen wij òn mekare gerakt.

We blieven op ’t ijs zó lang as ’t kos. In de griebelegraow gonge we pas van ’t ijs en dan dik nog efkes nor Roelef en Dórreke Loeffe. Daor waar’t alt de zuujten inval. Op zòtterdag en zondag dinne we nò’t schòtse mi ons vriendeclubke nor de Fuik van Truuse en Tilly’s um bij ’n pilske en ’n frietje schik te hebbe. Daor ware Gradje en Kaatje ok alt van de partij. D’r wiere moppe getapt da’t ’n lieve lust waar. Wa hen we daor plezier beleefd! Onvergeetelijk.

As ge me nou ziet schuifele, zódde nie denke da’k oit ’n stèr waar op ’t ijs, mar in m’n droome he’k toch nog dikzat m’n zweefmomènt.

‘As ik dood ben, wil ik gekrimmeerd worre en m’n aasse moeten ùitgestrooid worren op de Wambèrg,’ zin ik van de week. Onze Klaas, de klippel, zin daorop gemeen da-t-ie denkelijk gin milieuvergunning vur zóiets zal kunne krijge.

geschreven door: Bèt van Klaasse