2024 - week 8

Schik

Toen Tien ons stukske over de belachelijken oproep van diererèchteclub Peta ha geleeze, stuurde-n-ie mee ’n appke, worrin ston dattie krèk iemes ha gesprooke die mi traonen in z’n ooge ’t veugelke van z’n koekoeksklok los ha gelaote um wijere kommosie te vurkomme. Daor han we hier wel saamen oover zitte gniffele.

Da kwaamp goewd ùit want onze Klaas waar krèk dinger bij mekaaren òn ’t spaore vur dees stukske. M’ne mins vertelde oover unne jonge die zó slècht in ’t vak Engels waar da z’n aauwlùi hum nor ’t buiteland gestuurd han um wa prakties Engels op te doen. Witte wor ze’m heene han gebrocht? Nor Parijs! Toen d’n buurman da hurde, riep ie: ‘nor Parijs! Da is wel zó stom, want da li nò d’n Brexit hillemòl nie mer in Engeland!’

M’n beeter helft hurt af en toe dinger die eigelijk nie vur publikasie geschikt zen, mar umda onze column toch vur boove de achttien is, kan ’t hier denkelijk gin kaod. Hij ha kaoie praot geheurd oover ’n ‘dame’ in de dèftigste buurt van ons dùrp. Die tante naam ’t nie al te naauw mi de zeede. Ze ha wa d’r hartje begeerde, zódde zoo denke, mar nee, ze waar nie zùiver op de graot; ze hiel ’t mi jan en alleman. D’r wier gezeed da ze vort ’n gasteboek op d’r nachtkasje ha en d’ren echtgenoot ha daorin eigelijk enkelt ’t vurwoord geschreeve…!

En nou we ’t toch oover seks hebbe: D’r kwaamp unne mins laot thuis van z’n wèrk en hij waar amper binnen of z’n vrouwke zin: ‘trekt oew èige mar gaauw ùit.’ ‘Zen de jong al nor bed dan?’ vroeg de werkman hoopvol. ‘Oo nee,’ zin ’t wefke, ‘d’r is nog wa plòts in ’t wasmesiejn!’

Menne mins wies te mèlde dattie ’n vrouw teege waar gekomme in D’n Dùrpshèrd die behoorlijk onder de tattoes zaat. Ze ha natuurlijk bloote èrrem, anders koste die plèkplaote nie zien. De naame van d’r twee kijnder stonnen òn wirskante in groote letters in de huid van d’r onderèrm. D’n onze hagget lillijk bedùrve eur te zegge: ‘as ge zó slècht van geheuge bent, hadde die naame dan nie beeter op oew jong kunne laote zette?’ ’t Vrouwke waar beleedigd. Zón dinger gebeuren as ik ’r èiges nie bij ben. Dan ister gin korreksiemodèl, wánne.  

Van Ante ha’k geheurd da ze minse gesprooken ha die pas vur ’t uurst nor Spanje waare geweest. Toen ze daor saoves òn de kust gongen eete, ha de mins de menukaart bekeeke en  wies ie al mee dattie ‘gaspacho’ gonk bestelle. ‘Witte dan wa da is?’ vroeg z’n vrouwke. ‘Ja,’ zin ie, ‘da’s ummers carpaccio op z’n Spòns.’ Hij krieg ’n kumke kaauw soep mi ’ne lippel en zaat mar aarig te blieke toen ie dur z’n eega ùitgelaache wier. Nee, Spòns waar nie z’n taol.

Tien ha bij d’n Boer op de menukaart kottelett zien staon en zin da d’r bij Van Dale ’n por t’s minder in stonne. ‘Dan moete gij ze bij Van Dale bestelle,’ greens d’n oober òngebrand.

‘Hoe komde strakke thuis?’ vroeg Ant toen ze d’re mins saanderdaags te voewt nor de biljèrtclub zaag vertrekke. ‘Zat,’ waar z’n antwoord.

Ons tante Bèrtha is achtentachentig en heel aauwerwets. Ze hagget over ’t homohuwelijk en verkondigde da de natuur da noit zoo ha gewille. Onze Klaas kètste mee trug: ‘mar da’s toch zeeker ok zoo mi jouwe pacemaker.’

geschreven door: Bèt van Klaasse