2024 - week 9

Veurstellinge

We han geleeze da The Dubliners Experience nor d’n Dùrpshèrd zó komme. ‘Da’s krèk iets vur ons,’ zin m’ne mins. Hij is alt fan geweest van die Ierse band en toen ie lang geleeje mi z’ne kammeraod in Ierland zaat, hattie zó genoote van de Ierse liedjes in de pubs van Dublin dattie ’r nog lang enthousiast over verteld hi. Ik waar sjeloers geweest da’k toen nie mee ha gemeuge. Dees week waar ’t andersum. Onze Klaas kos nie mee. Nou viel ’t vur hum beroerd ùit, want in de week vur de Ieren zón optreeje, krieg ie laast van hardnèkkige kriebelhoest en ondanks hónning, citroen, kamil en herring blief ie blaffe. ‘Mar gé moet zeeker gaon,’ zin ie en zódoende gonk ik allennig op stap. Ik waar bijtijds vertrokke, want ik zit gèire veuròn. Ik ben vort ’n klèin aauw wefke en as ’r unne groote kèirel vur men kùmt zitte, zie ik gin zak mer. Mar nou ha’k ’n prachtplòts: in de midden op de uurste reij. Zoo zó’k ’t gelijk prima kunne bewondere.

Ze waare mi z’n vijve. Groote raow kèirels mi pèirdestarte en ruig baarde. Drie van die manne zonge de stèrre van d’n himmel. ’t Wier kèijgezellig. De sfeer waar suuper umda de òlling zaal mee klapte en zong. Van ’t plat Iers verston ik nie veul, mar da gaaf niks, want de liedjes  van de Dubliners kende alleman. Ginne wonder; de èchte Dubliners vierden in 2012 al d’r 50- jorrig bestaon en zen de oudste groep in Ierland geweest. Wij hen unne grijsgedrèijde cd van die basisgroep in huis mi onvergeetelijke liedjes zooas Black velvet, Spanish lady, The wild rover en Seven drunken nights.

D’n banjospeuler von ik geweldig. Alleen de violist viel men soms wa teege in z’ne solo.

In de pauze kwaamp ik òn ’n tùffelke te zitte mi vriendelijk volk ùit Nuland. ’t Vrouwke ha vruuger nog in de klas gezeete bij onze Klaas en ze ha d’r heel goei herinneringen òn. Heure mins vertelde da hullie dochter op Bernrode les ha gehad van onze Gurt en da hullieje zoon colleges ha geloope bij onze Jos op de Tilburgse uni! Da’s toch stèrk, wánne. Ik waar d’r grif van onder d’n indruk en von ’t nou ekstra zund da onze Klaas d’r nie bij waar.

De innegste minse die ik kende van al ’t volk da op dees veurstelling af waar gekomme, waare Kaatje en Gradje. Ons vriende han ok genoote en zèllie hen goeie smaak.

Ondertusse zaat m’ne mins in z’ne rats. Hij bleef hoeste en nieze; de noscapine hielp nie en hij moes sòtteres optreeje in z’n geborteplòts. Daorvur hattie same mi z’ne mònnikaspulder ’n spissjaal programma in mekaare gezet oover Rósmòllese minse.

Gelukkig wier ie nò de dur d’n dokter veurgeschreeve codeïne krèk op tijd nog beeter. Ik gonk vur ’t uurst wir unne keer mee. De Ontmoeting zaat zó vol da d’r minse moesse worre weggestuurd. Zund zat. Da kùmt natuurlijk umda onze Klaas daor al twee kirres eer vur ’n vol zaol z’n best hi gedaon. Deeze keer waare z’n zuster Gerrie en zwaoger Hans d’rbij, Kaatje en Gradje ok wir en veul kleega’s en vriende van vruuger. ’t Rippertwaar waar verrassend. ’t Publiek din prachtig mee. Ik gonk gruts op m’ne mins en z’ne maot. De organizasie hagget prima gereegeld en de sfeer waar wèrm. We ware voldaon.

geschreven door: Bèt van Klaasse