2024 - week 10

Verschrikkeldag

29-2; ’t beloofde nie veul goeds toen ik op onzen Brabantse kalènder zaag da’t  ‘Zeldzameziektendag’ waar. Da waar wel nijts. Op schrikkeldag meuge de vrouwe de manne t’n dans vraoge, leerde wij vruuger. Toch unne vrimden dag, diejen ingevoegde 29 fibbrewari. Onze Klaas begos men daoroover wa ùit te legge: ‘zónne schrikkeldag wordt ins in de vier jaor ingevoegd umda ’n jaor nie persies 365 daag duurt mar unne kwartdag meer. In ’n schrikkeljaor wordt da verreekend dur d’r innen dag bij te plèkke. M’ne mins kreeg ’t oover seizoene, equinoxe en zonnewendes. ‘Equinoxe hen we twee kirres in’t jaor, in mèrt en septèmber, as d’n eevenaar op een lijn sti mi ’t midde van de zon,’ zin ie, mar da waar òn men al nie mer besteed. ‘Op die twee daag duurt d’n dag en de naacht ooveral op aarde persies eeve lang,’ klonk ’t en ik docht: ’t zal wèl. ‘Nò die daag veraandere de seizoene. Op d’n inne kant van ons planeet worre de daag langer en naachte korter, òn d’n andere kant van de wirreld is da krèk andersum. Zonnewendes hen we in juni en dizzèmber...’ Ik schudde m’ne kop. D’n onze din beleedigd nor aachtere en mèldde efkes lòtter sjegrennig da de wc nie durspuulde. Hij ha stòn te dwèile umda’t wòtter onder de pot umhog kwaamp. Hij kos wijer niks doen, want d’r stonne hil aander dinger op z’n programma.

We waare dùrrum ok al vruug òn d’n dag begonne. Hij moes nor D’n Haag um Tineke Ceelen te gòn interviewe vur ’t blad Brabants. Hij hi ’n hoog pèt op van Tinekes die al jorren opkùmt vur de vluchtelingen in hil de wirreld. Onze Klaas zó dees wèrk combineere mi ’n bezuuk òn onze Gurt en Mariekes die in D’n Haag woone. Hij zó daor ’n bóttrèmke mee eete, wa bijbuurte en dan dur doen nor de Laon van Nieuw Oost-Indië vur ’t vraoggesprek. ’t Pakte hil anders ùit…

Toen ie wegreej, ston ’t te zeevere en de nirslag wier steeds èrger. Bij D’n Bosch zaat ie al in file. Alles waar graow, grijs en nat. Ècht weer um kaoi zin af te krijge, mar da wóttie ùit z’ne kop zette. Dik anderhalf uur lòtter ston ie in de Elandstraot wor onze Gurt wónt. Hij parkeerde vur drie uurre, want da zógget alles bij mekaare wel gòn duure, schatte-n-ie zoo in. Innins krieg ie bericht binnen op z’n mobiel tillefóntje: ‘Tineke Ceelen waar ziek en moes nor ’t ziekenhuis. ‘Gordjuu,’ waar de uurste reaksie. Mar ja, niks òn te doen. Hopelijk geuget gaauw goewd mi heur, docht ie. D’r zaat niks anders op dan nò ’t bliksembezuuk òn ons Haagse familie onverrichter zake wir nor ’t zùie te doen. Op d’n trugweg begos ’t mee wir mi ’n file um de stad ùit te komme. Onderweege ha m’ne mins z’n èigen afgevraogd worrum ie dees dinger toch op z’ne hals hòlde. Vier uure dur d’n drùilreegen rije in ’n somber landschap wor ge enkelt triest af wordt. En da ammòl ùit puur liefhebberij, want hij wó zó gèire weete wa stoer Tineke oovergehaauwen hi van heur jeugd in Maore-Kèssel. Hoe Brabants zó ze nog zen nò al die jorre van zwèrven nor alle brandhaarde en traumaplòtse mi minse die gin raod mer weete van ellènde.   

’t Waar unnen teegeslagdag. Goewd da schrikkeldaag mar ins in de vier jaor valle.

geschreven door: Bèt van Klaasse