2024 - week 11

Aauw krùiers

Alle kirres as ik in de krant kijk nor wie d’r allemòl veur zen gegaon nor de euwige jachtvèlde, worre we ons gewaor da de gemiddelde gebortedatums dik kort bij die van ons ligge. Onze Klaas hi al veul van z’n klasgenoten overleefd en zit in blessureted, zittie. Mar hij klaagt nie en zi dik: ‘we zen d’r nog en moete dankbaar zen en proffiteere.’

Een van ons zeegeningen is da we eindelijk wir samen op de fiets kunne. Ik kan nò m’n operasie goedzat ùit de weeg op m’n illektrieke fiets en da he’k de afgeloope weeke beweeze, want we hen al zón honderd kielemeeters weggetrapt. D’n Dunge, Rósmòlle, D’n Bosch zen al bezocht per tweewieler en da’s goewd bevallen umda de zon eindelijk wir ’s scheen. ’t Viel mi diejen dunne vurjaorswend wel wa teege, mar we hen durgebeete en daorvur he’k van m’ne minse groote komplimènte gekreege.  En nie van hum alleen trouws; ok van Tiene en Ante en van ons jong.

Da fietse kwaamp goewd ùit vur ons oudste klèindochter, want die ha afgeloopen ted dik onzen auto nóddig. Vur ons waar ’t fijn da onze vierwieler gebrùikt wier, want die sti heel veul stil. Da ons ooverjorrig vervoersmiddel dan bij ons naokommelinge van paas kùmt, is plezierig op alle fronte. We zen blij as we ons jong kunne hèlpe.

Nou kwaamp ons Gaia van de week de waage trugbrenge. Ze hattem nètjes gepoetst en volgetankt trug bezùrgd en ze ha ok nog blomme en ’n schón doos gebak meegebrocht. Da leste is òn ons besteed. Blomme zen zund, want we hen zóveul bloei in èigen hof. Hier he’k al bloesems van camelia en magnolia in de vaas gehad. Daor kan gin een boeket teegenop.

Ons klèindochter waar tevreeje vertrokke en wij wón saame nog wa tillevizie kijke.

‘Wa ister op tv?’ vroeg ik, umda onze Klaas de gids vur z’n neus ha. Witte wa dieje klippel toch mee trugriep! ‘Stof!’ Daor wier ik tèij oover. Ik heb ’m de schóttelslèt in z’ne mik gekwakt. ‘Hier, kunde poetse,’ ha’k gegreenze. D’n onze riep plaogerig trug da’k wel wèinig gevuul vur humor ha.

Affijn, ik din nor de geut en zette ’n bèkske. ‘Daor zulle wij ’s ’n lèkker gebakje bijvatte,’ zin ik toen de dampende kumkes op toffel stonne. Ik makte de doos die we krèk gekreege han oope en lin twee lèkker oogende taartjes op de burdjes,

Op d’n tillevizie begos ‘Met het mes op tafel’. Da zien wij wel gèire. We konstateerde wir da’t droevig gesteld is mi de kennis van biologie en aardrijkskunde, mar alla. Onze Klaas slùrpte òn z’n bèkske en viet unnen hap van z’ne cupcake. ‘Tjuu,’ riep ie mee, ‘wa’s da nou! Ik ha iets zuujts verwaacht, mar dees smakt nerres nor…, meelig en vèt. Mietert mar gaauw baote.’

Oei, docht ik, zón die gebakjes nie mer goewd zen? Ik bekeek da van men. Daor zaate nutjes op. Ik pruufde vurzichtig. Smaake din’t ok nie.

Toen ha’k m’nen bril opgezet en zaag ik bezijen opgedrukt: ‘Vogelcupcakes’! Klèin ston daoronder in ’t Duits: ‘Verrassing voor de vogels in uw tuin’. ‘Gòn wij hier op onzen aauwen dag vort voogelvoeier zitte knaauwe,’ bromde d’n onze en goide z’n ‘gebak’ in de doos. ‘Is’t nou nie te laot um veugelkes nog bij te voeiere?’ vroeg ik. ‘Vur gaanze noit,’ klonk ’t trug.

geschreven door: Bèt van Klaasse