Iedere zondag en woensdag
van 11:00 - 13:00 uur bij
ROS-Radio/ROS-TV-krant,
ZIGGO kan. 43 en Trinet kan. 532
Iedere zondag van 13:00 - 15:00 uur
en dinsdag van 12:00 - 14:00 uur bij
Lokaal 7, FM 107.4 en Lokaal7-app
en maandag en vrijdag van 18:00 - 20:00 uur bij Streektaalradio.nl
en natuurlijk 24 uur per dag
via onze website.

Klaas van Bètte 2014 (Cor Swanenberg)

Stillekes

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief
 

week 44 -2014

CorSkl2Mi Liesjes hen wij jorren opgetrokke. Ze waar weuw èn we kwame sondus dik bé mekaren op de koffie. Lies waar alt vrolek èn vriendelek èn ze sloofde d'r èigen ùit ès gastvrouw. Ze telde op ons weekelekse bijeenkomste worrop ze veul schik ha. 'n Por jaor geleeje begos 't innins fout te gaon mi heur. Ze kos d'r zinne nie mer afmake èn wó dinger vertelle die ze halverweege nie mer wies. We moesse stoppe mi onze koffiekrans. Liesje rakte stillekes de weg kwijt. D'r huis wier verkocht. Ze kwaamp in 't verzùrgingstehuis terèchte, mar ok daorvur waar ze al gaauw nie goewd genoeg mer. Ze ging nor 'n geslote afdeeling in 'n aander plòts èn we verlore heur 'n bietje ùit 't oog. Mar nou wón wij mi Tiene èn Ante nog inne keer tusse de fietswiele, want 't zó half oktoober schón weer worre èn dan kosse we mooi mi onzen vierre Liesjes gòn bezuuke. Zoo gezeed, zoo gedaon. Ant kreeg 't onderweeges over vergeete. Ja, daor kosse we ammòl over meepraote, want dinger èn name vergeete, gonk bé ons vort steeds beeter. "Gif niks," mènde ons vrouw, "de name die ge kwet bent, hedde kènnelek nie nóddig." "Ja, ès ge zoo begint, dan hedde dalek hil die harde scheijf daorbove nie mer nóddig," kètste Tien trug. "Schefke, zulde bedoele," brocht ik vurzichtig tussembèije. "Ik zal d'n dag noit mer vergeete dè de foto vur ons verlooving gemakt wier," mèldde Ant. Daor wiere wij ammòl stil af. "Op diejen dag ha'k m'n tasje mi al m'n spaorgèld meegenomme, want we zón ons ringen ophaole. Aachthonderd gulde! Vur de buitefoto moog dè tasje d'r nie mee op, dus dè zette-n-ik efkes op 'n ònhangertje aachter unnen auto... Geknipt èn toen op pad nor de juwelier èn innins miste ik m'n tas. 'Wor hedde gé m'n tas gelaote?' vroeg ik òn Tiene, mar die zin mee: 'ik heb aow tas hillemòl nie gehad!' Oei oei, dan sti ze nog op diejen ònhanger. Dus wij trug. Mar 't ònhangerke waar weg èn de tas ok..." "Èn wè toen?" vroeg de ons nijschierrig. "Die ziede noit mer trug, dochte wij bèij èn ik waar d'r kapot af. We moesse ons ringe mar vergeete." Wij ware d'r grif van onder d'n indruk. Tien moes Ante natuurlek mee de mantel ùitveege dè ze zón gaans waar dè ze zóiets vergeete kos. Dè zó hum noit overkomme zen... "Mar 't liep toch nog goewd af," verraoide Tien, vurdè Ant wijer gong. "Toen wij in mineur thuiskwame, wier d'r gebèld dur unne visboer ùit Vèghel. Hij vertelde dè-t-ie 'n tasje op z'nen ònhanger ha gevonde mi 'n por brieve d'rin èn veul gèld... Tien èn Ant sprongen 'n gat in de lucht! Dè d'r nog zón irleke minse in de wirreld ware! Ze spraken af dè ze de tas aachtermekaren op zón komme haole. Tien gaaf de visboer 'n briefke van veijfèntwentig èn dè waar misschien wèl te wèinig ès vindersloon, mar ze waren ammòl de kunning te rijk. Tien waar zó in z'ne schik dè-t-ie z'n pèt vergaat, toen ie in Vèghel vertrok, de gaperd. Mar de verloovingsringe kosse gekocht worre èn die zen goewd besteed, want dè waar intussented al meer ès fijftig jaor geleeje...! "Mooi toch," krèijde ons vrouw. "D'n onze hi ok oit z'n tas vergeete." Ik verschoot 'r af èn moes naodenke wè ze bedoelde. "Oo ja," gaaf ik toe, "toen ik m'nen uurste auto ha, ha'k op 'ne keer m'n tas op 't dak gezet èn vergeete ze in de wage te zette. Mi die tas bovenop ben ik nor m'n wèrk gereeje èn toen ik op de werkplòts ònkwaam, hong m'n tas aachter op d'n bumper!"

"Nou ge da zegt" knikte Tien, "zóiets he'k ok oit gehad, mar dan anders. M'nen auto ston op 'n parkeerplòts bé de supermèrt èn toen ik trugkwaam bé m'ne wage laag d'r unne grooten bos blomme op de kap. Denkelek ha 'n vrouwke die daor efkes nergeleed vur ze instapte in d'ren èigen auto... Ik kwaam thuis èn riep: 'Schatje, kikt 's wè ik vur aow heb meegevraogd!' èn witte wè ze zin!? 'Daor zedde gé nie irlek òngekomme!' Nou vroag ik oe toch..." "Ja, daorùit blekt dè ze aow wèl vort kent van haver tot gort," snoof ons beeter helft. Ant knikte instemmend.

In Vught vonde wij Liesjes op de geslote afdeeling tusse dutselende kamergenote. Ze zaag 'r verzùrgd ùit ès altijd. Wèl 'n bietje graow in d'r gezicht. Ze keek bleij toen we ze meename nor 't Grand Café. Ze dronk d're koffie èn laachde. Op alles wè we vroege, zin ze ja. Nò 'n uur wón we vertrekke, mar Lies wó nie trug nor de afdeeling. "Ik wil mi ùllie mee," riep ze. Dè kos nie. Toen we dur 't hèrfstbos stillekes trugfietste èn wijerop op 'n terrasje nirstreeke, han we gesprèkstof zat, mar niemes zin iets. We moessen ammòl òn Liesjes denke, och èrm.

geschreven door: Klaas van Bètte


© 2011 - 2024 'n Lutske Brabants - donderdag 28 maart 2024 - Tijd: 00:00:00 - Webdesign: Broeklandsoft - Sponsor: Frans van den Bogaard