2018 - januari

‘Ès ik dalijk die miljoene van de postcodelotereij win,’ riep Tien hier van de week, ‘dan koop ik mee unne Ferrari… mi hoogen instap.’ ’t Waar unne goeien binnekommer, mar ès ge dè lót bleijke dan moete ùitkeijke, want Tinus wil bé suukses nogal ’s bleijve durslaon. Hij ha al unne zommertoer gepland ok al, zoo mèldde-n-ie mee mi veul bravoer. Hij wil kommende zommer richting Brennerpas, want daor li erres in de buurt ’t Wipptal! en dan is ie van plan daor ’n weekend mi alles d’r op èn d’ròn deur te brenge in ’t Wipphotel… Wor zónnen aauwe krùier toch nog òn denkt, wánne. Hij moet al bleij zen ès ie nog stònde kan pisse, docht ik bé m’n èige, mar ik liet ’m mar heeneraoze.
Hij ha nog verschèije aander peijle op z’nen boog, ha-t-ie Ante al toevertraowd; hij wó in ’t vurjaor nor de zon èn nou waar d’r bé hum twijfel gereeze tusse Sousse in Tunesië èn Gran Canaria. ‘Arabies of Spòns,’ zaat ie te rikraoie.
Ant hattem gaauw ùit d’n droom geholpe. Mi ‘Ès gé mènt dè ik nog oit ’n vliegtuig in wil, dan hedde’t lillek mis,’ ha ze’m tot de orde geroepe èn dè’s ’n goei ding, want nou is ie al òn ’t planne van fietstochte begonnen in èige laand èn dè sprikt ons hil wè beeter òn. ‘We moete wir ’s nor zee, nor Schoorel of zoo,’ riep ie èn ik kon m’n instemming nie verbèrge: ‘Goed zo jonge, dè ha’k ok al lang gewille. ’s Keijke wè d’r nog van die Hondsbosse Zeeweering is overgebleeve wor we jorre geleeje zó lèkker langs fietste èn mi mooi weer deur nor D’n Hèlder!’ We waren ’t ’r allemòl over ins dè’t ’n goei vurùitzicht waar.
We kriegen ’t over de reegen van de leste weeke èn over de Ao die hier zó hog ston. Mar goewd dètter zón groot overstroomingsgebied gemakt waar… Mar daor waar ’t alleman toch nie over ins, riep Ant. Ze ha van de jongen pèirdenboer òn ’t Gewads brugske geheurd dè’t wòtter bé hum bekant binne kwaam! Hij ha in ’n beus bùi ’t wòtterschap gebèld èn gezeed dè’t nerres op liek èn dèttie maotreegele zó nimme ès ’t wòtter bé hum over d’n dùlleper din. Wè wó-t-ie dan doen? ha’n ze’m gevraogd. Nou, hij wies diejen ambtenaar van ’t wòtterschap wèl te wone, zin ie èn brulde dur de tillefoon: ‘Ès wèllie hier wòtterschaoi oploope, kom ik bé aow unne klinker dur de ruite goie!’ ‘Oo, dè’s dus ’n bedrèiging,’ wier òn d’n andere kant gekonstateerd. ‘Nee,’ riep de pèirdeman, ‘dè’s gin bedrèiging, dè is ’n belofte!’
Gelukkig begos ’t wòtter toch krèk op ted te zakke, mar de pèird hen toch veul dur ’n verzope wèij moete klosse, mar of ze daor nou unnen heekel òn han? Soms waar ’t krèk of ze’t wèl plezierig vonde ès ze mi veul vaart dur ’t wòtter spolde. ‘Mar slècht vur de wèij,’ wies Tien.

Tien kwaamp ok òn mi ’t verhaal van d’n blende gevangenisdirekteur òn de grèns die òn de celbewooners vrijhèid ònbooi ès ze hum seksueel ter wille ware. ‘Toch nie te geleuve,’ zuchtte Ant. ‘’t Is wèl in Wortel,’ ha ons Bèt mee heur terèchte bedenking. ‘Li dè nie erres in Bèls?’ ‘Ja, bé Hoogstraten,’ riep Ant. ‘Oo,’ zin Tien mi overtùiging, ‘mar daor hedde’t wir mi dè eindeloos Metoo-gezeever... Dè’s ummers gewoon mar unne flink opgeblaozen blind date geweest!’

geschreven door: Klaas van Bètte