Aan alle mooie dingen komt een einde. Het was genieten in het mooie Portugese land met fraaie fadoklanken, het Azulejos blauwe tegelwerk en de heerlijke sardines.
De mensen zijn vriendelijk en zeer behulpzaam. Maar tussen de vriendelijke mensen lopen ook mensen die het minder met je voor hebben. Sjanet, mijn reisgenote, kreeg van allerlei kanten waarschuwingen. In Lissabon word je bestolen waar je bijstaat. We kochten beiden een geldbuidel in de kleur nude. Huidskleur dus. Ons zou niets gebeuren.

Op Schiphol vulden we de buidel met de aantrekkelijkste zaken, geld, paspoort en mobiel. Met als resultaat een flink aangedikte taille. Dat oogt echt minder als je net wat kilo’s kwijt bent. Om ongewenst graaiwerk te voorkomen stopten we de buidel flink weg onder onze kleding. Maar het bleek toch een onappetijtelijk gedoe. Vooral in de bus, bij het kopen van een kaartje moest eerst mijn jas los, en vervolgens trui, shirt en hemd omhoog. Een hele procedure en dan lijkt de geldbuidel ook nog erg op een stoma. Daarnaast hield het gedoe de rij wachtenden op.
Overigens zijn er ook geldbuidels te koop die je aan een bh kunt hangen. Op het voorbeeld hiernaast zie je de bh-undercover. 

Ik heb mijn twijfel of dit nu een beter idee is. Ook dit geeft zo zijn inkijkproblemen in de rue de l ’Amour. Maar wel effectief, hier zal niemand diep in je buidel kunnen tasten. 

Het reizen
We maakten gebruik van de snelle intercity (Intercidades), metro, lokale en expressbussen. Daarbij was mijn leeftijd een prettige meevaller, als 65-plusser reis je meestal met 50% korting op de al lage prijs. We reisden enkele keren met de Rede Express, dat is een luxe bus die pendelt tussen de grotere steden. Tijdens een busreis van Nazaré naar Lissabon namen we, om misselijkheid te voorkomen, de eerste stoelen. Een mooi uitzicht, ook op de chauffeur, een iets jongere uitgave van George Cloony. Gedistingeerd dat ook, in keurig overhemd met ingestreken vouw. Het viel ons op dat mister Cloony erg inventief was. Nee, hij had geen Nespresso apparaat aan boord. Wel belde hij vrijwel doorlopend tijdens het rijden en inventariseerde hij de afgescheurde kaartjes. Kaartjes tellen doe je met twee handen. Een volle bus telt al snel vijftig passagiers. Daarbij werd hij ook nog gestoord door een mevrouw die in obstinate toestand op hem afkwam. Waarom hij niet stopte in het plaatsje Torres Vedras, zij wilde daar naar de mercado (markt). Ze moest nu noodgedwongen helemaal mee naar het eindpunt Lissabon en weer terug. Lastig, immers tegen die tijd waren de marktkramen zo goed als leeg. Ze bleef staan en zette een octaaf hoger in. Dat kwam niet binnen bij de chauffeur, hij week niet van zijn route af. Daarop draaide ze zich om en begon omstandig tegen ons aan te praten. We knikten kort, maar begrijpend. Kakelend liep ze naar haar zitplaats achter in de bus, na een kwartier viel ze stil en was haar ei blijkbaar gelegd.

Reisgenot
We sliepen budgetvriendelijk, in hostels, hotels en pensions. In beginsel kozen we voor authentiek. Maar authentiek betekent in Portugal echt oud & antiek. De bedden waren voorzien van grof ‘gespiraliseerde’ matrassen. Dat had zo zijn weerslag. In de ochtend beursheid en dat is niet fijn als je vlot weg wilt wandelen. Tijdens de vakantie bezochten we mooie plaatsen, o.a. Porto, Lissabon, Tomar, Nazaré en Coimbra. Ook wandelden we enkele etappes van de Portugese route naar Santiago de Compostella. Lekker licht, met een klein rugzakje met daarin toiletspullen, verschoning, brood en fruit. De route liep over een vlonderpad langs de zee, met links en rechts fraaie uitzichten. Op een rustpunt bekeken we vanaf enkele loungebanken de echte Santiagogangers. De meesten vanuit de verte al herkenbaar. Aan de cadans, de zware rugzak, wandelschoenen, afritsbroek en op de rug de Sint Jacobschelp. Respect, daar neem je je wandelpetje voor af.

We bezochten veel kerken en staken de nodige kaarsjes aan maar dat maakt je nog geen echte bedevaartganger, dat vraagt een andere attitude. Het blijft wat ons betreft bij dit proeflopen.

Weer thuis
Eenmaal terug in Den Bosch lijken alle steile Portugese straatjes nog in de kuiten te zitten. Nog even nastretchen dus.

Om even terug te komen op de geldbuidel; ik kan je geruststellen, we zijn niet bestolen. Thuis heb ik de inmiddels versleten bundel definitief afgezworen. Dat maakt in de taille overigens niet veel uit. Daar drijft nog een niet te negeren aanlokkelijk chocolade gebakje rond. Een schuitje dat gevuld bleek met Nutella, de echte, van het pure soort.
Werk aan de winkel dus!

Gepost door Koosje de Leeuw