Lichtvoetig trapte ik vanaf de Schansdijk naar mijn school in het dorpscentrum van Alphen. Ik was 10 en verlost van de blokken op de trappers van mijn fiets.
Mijn zorgeloosheid verdween op slag bij de aanblik van de grote witte bus.
Het was de wereld van het boren, plomberen, van gepeuter met haken en andere venijnigheid. Een wereld van zenuwpijn en verzet.

Om 9 uur arriveerde een van de keurige assistentes in hagelwitte jasschort in de klas. In haar hand een aantal grote kaarten. Met een vaste dwingende stem riep ze een aantal namen van leerlingen af. Gedwee liepen de eerste pineuten achter haar aan. Op naar de tandartsbus waar een zweem hing van alcohol en ether.
Tijdens de eerste ronde werd mijn naam meestal niet afgeroepen. Want de Leeuw komt pas in het midden van het alfabet. Mijn kaart was waarschijnlijk meer dan royaal ingetekend met mankementen.

Sommige kinderen waren na een zichtbezoek vlot terug. ‘Geen gaatjes,’ riepen ze opgelucht en trots. Daar hoorde ik niet bij. Ik zat de halve ochtend in zwaar verzet in de martelstoel.
De tandarts sprak over ‘ernstige wolf.’ De naam wolf alleen al was afschrikwekkend. Tegenwoordig noemen ze dit verschijnsel cariës. Misschien aten we te veel suiker. Hoewel, wekelijks was er alleen 'het snoepje van de week,' van de Gruijter.
De boor werd ruim aan mij besteed. Van verdoving had men in de bus nooit gehoord. Ik vond het verschrikkelijk, verstijfd beleefde ik de angstigste uren van het jaar.

Hoe anders is het nu, in de trendy tandartspraktijk waar ik kom. Het is er ruim en licht, met op de achtergrond fijne luistermuziek.
Mijn stoel wordt in de achteroverstand gezet. Ik kijk nog even naar de twee schilderijen. Zes paar koeien kijken me aan. Meewarig grazen ze in de wei.

Ik ben en blijf een angsthaas. Maar ik kan me, denkend aan de koeienogen, wat meer afleiden.

Gepost door Koosje de Leeuw