Een wolk van krijt

Mijn oren klapperen! Het is verrassend om te horen wat de kinderen tegenwoordig op de basisschool leren. Ik neem je mee naar een paar aspecten van het huidige schoolse leven.

Tijdens het oppassen hadden we het over taal. Rowan (10) vroeg me van welke klankgroep ik het meest houd? Bij het woord ‘klankgroep’ begonnen mijn hersenen te kraken. Google bracht uitkomst: het woord kat behoort tot een korte klankgroep. Het woord: katers tot een lange klankgroep. Wij hadden op de lagere school ook iets met klankgroepen, maar dan net even anders. Eindeloos dreunden we klassikaal de rijen met tafels op.

De baas van Nederland

Vorig jaar vroeg Rowan me of ik wel wist dat Nederland een Tweede kamer had. En of ik dan ook wel wist dat meneer Rukkert de baas was. Dat wist oma natuurlijk wel.Nu kun je niet jong genoeg politiek bewust zijn, maar toch. Ik kan me in de verste verte niet herinneren dat ik op de lagere school het vak staatskunde heb gehad, wel in het vervolgonderwijs.

Rowan brengt nieuwe begrippen op mijn pad. Hij beoefent zijn sport met behulp van een algoritme. De structuur van een stof noemt hij textuur. En niet te vergeten: hij doet aan zelfreflectie. Dit als onderdeel van het rapport; hoe vind je zelf dat het gaat.

Stofwolk van krijt

Voor de leerling van nu is mondigheid erg belangrijk, en vooral dat je kijk hebt op je eigen kunnen.  In mijn schoolse tijd was je mond opendoen niet aan de orde. Er was maar een persoon die zicht had op je kunnen en die zat voor de klas. Bij een ongewenste opmerking kreeg je een tik op je vingers met het houten latje, of er vloog rakelings een bordborstel met een stofwolk van krijt langs. Zo zag de textuur er vroeger uit.

De kroontjespen en de inktlap zijn stille getuigen van wat niet meer is. Niets is zo veranderlijk als de tijd!