Bij ons in de familie

Op de trap van het leven heeft ieder zo zijn plek, de bovenste trede was voor mijn vader, de tweede voor mijn moeder. Voor mij als oudste meisje was er de derde trede, gevolgd door het rijtje broers, de jongste stond op de achtste trede. In de turbulente jaren zestig verloor mijn vader de strijd aan de gevreesde ziekte. Hij raakte amper de negenenveertig lentes aan. Vanaf dat moment, klom mijn moeder naar de bovenste, voor haar wankele plek. Ze werd de scheidsrechter van goed en kwaad.

Ik ging als dertienjarige naar de tweede trede en de jongens schoven ook allemaal op naar boven. De op een na hoogste trede was voor mijn wiebelige kinderbenen geen stabiele plek. Ondanks de moeilijke beginjaren als weduwe bleef onze moeder lang en standvastig op haar plek. Ze verraste ons allen; ze ging de negentig levensjaren ver voorbij. Sinds haar overlijden is de levenstrap voor ons zessen. We zijn blij met het feit dat niemand van ons van zijn trede is gevallen; er zijn nog geen builen, breuken of andere levensbedreigende incidenten te melden.

De trap van het leven

Ieder van ons vond zijn eigen plek, maar soms dalen we samen de trap van het leven weer even af.  We kijken terug op ons opgroeien in de kleine boerderij. We horen de koeien loeien in het achterhuis, ruiken de geur van opgestoken hooi, zien in de weide onze trouwe pony grazen en horen onze waakse hond als er iemand op de fiets passeert. In winterse dagen worden we bibberend wakker. Verbaasd kijken we naar het slaapkamerraam dat is versierd met kristallen bloemen. De schaatsen komen van de zolder. Een waaghals zakt door het dunne ijs van de sloot en komt met een nat pak thuis. We scharen ons op onze vaste plek aan tafel en vallen aan op de gebakken balkenbrij met de geur van rommelkruid. Aan het einde van de week stappen we om de beurt weer in de teil en wordt het haar gewassen met Palmolive shampoo, de soort die prikt in de ogen. Fris gestoken in een flanellen pyjama vechten we om de warmste plek bij het potkacheltje. Stuk voor stuk griezelen we van de smaak van de levertraan en daarna wacht voor ieder het bed. Voor mijn koude voeten is er een kruik of een warme steen gerold in kranten.

Vanaf mijn plek in het nu verlang ik meer en meer terug naar deze tijd in ons overzichtelijke kleine buurtschap in de jaren vijftig en zestig, de tijd toen alles nog gewoon was.

Mezza,  inzending verhaal  in het kader van de Boekenweek, met als thema bij ons in de familie.

foto: eigen beheer Koosje