Winnend verhaal Willem Ivenprijs 2023

Dör 't luukske van de brievebus blaost unne zoere wiend. Ik neem de post uut de bus en maak 't dûrke gauw toe. 'n Wit envelupke zonder adres of naam is 't ènige wâ ik uut de bus haal.
Dè mot zo ien de bus zien gedouwd. 't Duut mien opèns dinke ân vroeger toen ik op bezondere daag 'n geslote envelupke zonder naam mit nô schôl kreeg.

We gonge mit de schôl op schôlreisje en we mosse toestemming van vader of moeder hebbe um mit te mugge. Ons mam vulde 't briefke zelf ien want pap was altied werke, ze stopte 't ien 'n envelupke en plekten 't dicht.
Op mien vraog wörrum dè ze 't dichtplekte zei ze: 'Dès vör de juf, dè hoef nie iedereen te zien en now nô schôl Janne Jansen'.
En zo gebeurde dè verschillende kere as 'r op schôl wâ te doen was.
Tot op diejen énen dag, ik was tien en mos nor de schôlarts. Ons mam vulden 't briefke ien, stopten 't ien 't envelupke, lekten ân 't klepje en plekten 't dicht.
Ik stopten 't ien mien jassetes en gong nô schôl. Onderweg braande 't briefke ien mien jassetes. Dicht geplekt, dicht geplekt, dicht geplekt zonge de wiele van miene fiets, mar nie lang mèr docht ik.
Ik stopte langs de kaant van de weg, zette mien fietske tègen d'n bôm en visten 't envelupke uut mien tes. 't Briefke trilde ien mien vingers..
Vurzichtig peuterde ik 't vastgeplekt klepke los, hier en daor viel d'r 'n schurke. Ingesele was ik zô ver dè'k 't briefke döruut kos hale, ônderân 't papierke stond de handtèkening van ons mam. Mar wâ stond dor dan?
Hiermee geef ik toestemming dat onze pleegdochter Janne Water van Vijverberg naar de schoolarts mag..
Ik kreeg 't heet, toen kouw, ik snapte dör niks van. Was ik dè? Wie was ik dan en wörrum hiete ik zo? .Ik probeerde mit 'n bietje spèèj 't klepke wer dicht te plekke, 't zaag d'r wel erg vervroemeld uut.
Ik goef op schôl 't envelupke aan de juf die mien vrèèmd ânkeek en zei: 'Heeft je moeder dat zo meegegeven'. Ik loog en knikte heftig ja.
Oplette ien de klas gong diejen dag nie, wie was ik, wörrum haj ik unnen aandere aachternaam as de aandere bej ons thuus. Was ik 'n prinses? Ik docht ân Mozes ien 't riete mèndje, wie was ik?
Thuus gekomme waachte ik tot dè ons mam âlleen was en toen vroeg ik: 'Mam wie is Janne Water van Vijverberg'. Ze schrok zô de ze 't kupke wâ ze ân 't afdreuge was uut hör haand liet valle.
Toen vertelden ik mar dè'k 't envelupke ope haj gemâkt en gelèze haj wâ d'r stond.
Ze gong op unne keukestoel zitten en viet mien op hör schoot, ze ojjemde zô vlug dè'k docht dè ze ziek was.
Kiek zei ze: Ow ège pap en mam zien al dood gegaon toen gej nog heel klien waart, wej wôn gèr nog 'n derke en toen hebbe wej ow gekrege en dor zien we heel blèj um'.
Ze keek mien ân en drukte 'n dikke kus op mien rechter wang.
'Mar mag ik dan mien ège naam gebruke?' Mar dè vond ze nie zô'n goed idee. Ons mam vond dè iedereen mien kende onder de naam Jansen en dè mos zo mar blieve en ze gong verder mit afwaase.
Ien diejen tied drômden ik duk ôver wie ik was, wie mien echte pap en mam ware gewèst.
As ik huppelde, daanste ôver d'n hofpad dan docht ik dè mien echte moeder 'n danseres was gewèst, en zo ziej ik jaore van alles blieve drome tot ik de lèèftied haj dè ik kos begriepe hoe 't echt ien mekaar zaat. Ik kreeg 'n vriendje, kreeg verkering, mar nog steeds was ik Janne Jansen, tot dè ik gong trouwe.
De amtenaar die ons huwelijk sloot noemde mien vur 't urst bej mien echte naam, Janne Water van Vijverberg. 't Klonk vrèèmd mar 't zoj wel wenne zei ons mam.

En wenne dèj 't, zô zelfs dè as ik now iemand tège kom die mien Jansen noemt, ik vrèèmd opkiek en dink: Ik bin Janne Water van Vijverberg.
Ik loop mit de post nô de huuskamer en open 't envelupke, 't bliekt reclame te zien.