Auteur: Mientje Wever - Boxmeer

Now is d'n tied gekomme
(4e plaats Brabants boekske/Willem Ivenprijs 2024)

De klokke sture hun galm ôver ons durp terwiel 't kerkkoor 'n lâtste afscheid zingt: 'de weg is moeilek, ga niet alleen'.
De kiest van ons mam wordt dur de minse van de begrafenisonderneming traog de kerk uutgedrage. De zon spult mit de schaduw en gèft wâ kleur ân dî verdrietig moment.
Dan is 't asof d'r iemand op miene schouwer tikt en fluustert: 'now mag 't, now kunde 't vertelle'
Niemand wèt 'r iets van, de hele familie nie, mien zusters nie, mien bruurs niet en vurral ons mam nie. Ze zoj 't verschrikkeluk hebbe gevonde en dè verdriet wilden ik hur nie ândoen en ons pap is now toch al zô'n dertig jaor dood. Mar ik haj m'n ège belôôfd dè as ons mam d'r niemer zoj zien, ik 't zoj kunne, zoj meuge vertelle, en ok ân de aandere vraoge of hun ok lâst van ons pap hân gehad. Ons pap die zien haand nie thuus kos houwe. Vandaag is dus diejen dag ângebrôke.

Ik kiek op de kalender, 't is al wèr drie maond gelèje dè we bèj de kist mit 't lichaam van ons mam stônde, ik vuul det 't vandaag unne bezondere dag gôt worre. Vanmiddag kumt ons Truus, de oudste van mien drie zusters, ik ziej de jongste, op de koffie en zèj zal d'n urste zien ân wie ik de vraog goj stelle. De de vraog van: hieuw ons pap ok op de verkeerde manier van ow?
God, wâ ziej ik zenuwechtig, dor kumt ze ân.
Terwiel ik hur de koffie inschud zeg ik: 'Truus, ik mot ow wâ vraoge, luuster urst rustig en gef mien dan 'n eerluk antwoord'.
As ik klaor ziej zucht Truus 's heel diep, dan stôt ze op kiekt mien erg verontwaardigt ân en zèt: 'Hoe kunde now zoiets vraoge, zo iets kan toch nie, nie bèj ons ien de familie, ik wil d'r niks mèr ôver heure, ge ziet nie wies'.
Ok ik stoj kwoj op uut miene stoel. 'Nie wies, nie wies, ik vertel ow de warheid en ik goj dè ok ân de aandere vraoge. Bekiekt 't mâ.
Ons Truus doet hurre jas ân en zônder wâ te zegge vertrekt ze.
Dor zit ik dan, krieg ik de schuld van hur. Mar dan dink ik opèns ân 't liedje wâ wier gezonge bèj ons mam ân 't ènd van de dienst: 'de weg is moeilek, ga niet âlleen'.
Ik weet 't now zeker, ik goj 't ok ân de aandere vraoge.

Dè hoef ik dus niemer te doen, 's ôvends gôt de telefoon en is Jan d'n oudste van mien vier bruurs ân de lijn. Truus hèt al alles dur gebeld. Of ie iefkes kan komme, hèj wil mit mien praote.
Tien minute lâtter zit Jan al bèj mien ân de keuketôffel.
Ik vertel 'm ôver wâ mien is ôverkomme en dè ik 't nooit nie ân ons mam of ân wie dan ok verteld heb. Mar dè now vur mien d'n tied is gekomme um 't te vertelle.
't Blieft lang stil, zelfs mienen hônd schient 'r lâst van te hebbe want ie kruupt vurzichtig, zaacht jankend op mien schoot.
Onze Jan stôt ingsele op, kumt nô mien toe en gèft mien unnen dikke knuffel. 'Och derke hâd 't mâ erder verteld dan was alles meschien aanders gelope, en wètte wâ, ik praot wel mit de aandere, ge hoeft nie bang te zien.'
Unnen dag lâtter gôt de bel, ik maak de deur los en dor stôt unne bezurger mit unne mojjen bos bloeme. Ik kiek op 't kartje wât 'r ânhangt en lèès hardop wât 'r opstôt, alle name van mien bruurs en zusters, behalve die van ons Truus.
Lâtter heurden ik dè ze nog steeds nie kos geleuve dè dit ien onze familie was gebeurd.

© Mientje Wever