Auteur: Mientje Wever - Boxmeer

De tôffel van ons moeke

Vur de lâtste keer loop ik dur ‘t ouwerluk huus
dor stôt de tôffel, ooit ‘t trefpunt bèj ons thuus
‘t zwaore houte blad draagt spore van jaore
schroeiplekskes, unne kring van ‘n fles jonge klaore.

Toch is ‘t vur die tôffel dè’k zie gekomme
lang gelèèje het mien bruurke ombezonne
de letters van ziene naam en unnen diepe kras
gekerft ien de tôffel, de tôffel die van ons moeke was.

Zonder ète is ie diejen ôvend nô bed gegaon
mar de letters zien d’r altied blieve staon
unne maond lâtter is ‘t kèltje verongelukt
ik weet nog dè’k snèèjklukskes heb geplukt.

Vur ons moeke ‘n tèken van lève nô de herfst
de urste bluumkes vur ‘n bruurke dè sterft
ik leij ze op de letters op diejen diepe kras
gekerft ien de tôffel, de tôffel die ons ons moeke was.

Diejen dag het ons moeke hurre stoel verplâtst
ze gong vort zitte wor Jos ziene naam haj gekrast
soms rakte hur haand de letters zo kreeg ze troost
um wiejer te lève, te zurge vur hur kroost.

Now is ok ons moeke vurgoed op reis gegaon
alles is geruumd mar de tôffel die bleef staon
de herinnering ân Jos, ân diejen diepe kras
gekerft ien de tôffel, de tôffel die van ons moeke was.

© Mientje Wever