Stierenvechten

Beste lezer, een rare titel hè. Een tijdje geleden had ik het over ‘dierenliefde’ en nu ineens over ‘stierenvechten’. Wel, ik zal het u uitleggen.

Lang geleden werkte ik als stagiaire op een veeteeltbedrijf in Moerstraten. Ik zat toen op de Landbouwschool in R….. (dat stadje tussen Bergen op Zoom en Breda) en moest ik ook praktijkervaring opdoen. Bij dit bedrijf leerde ik als ‘stadsjongetje’ heel veel en mocht/moest ik ook koeien melken. Ik liep daar een keer in een weiland met jongvee waar ook een stier bijliep. Ik was niet bang van stieren, maar bleef wel altijd op mijn hoede. Opeens merkte ik, dat de stier mij niet leuk vond. Hij gromde, stampte met zijn poten en maakte enkele rare sprongen. Ik vertrouwde het niet meer en liep snel de wei uit. Net toen ik over de prikkeldraad wilde stappen, kwam het beest met een rotgang aanlopen en duwde mij met zijn dikke kop zó hard tegen de prikkeldraad aan, dat ik achterover viel in een sloot. De stier bleef trots staan kijken.

U vraagt zich misschien af: ‘was er dan niks aan de hand?’ Nee, niet aan de hand, maar wel aan mijn been, daar zat een flink gat in. Mijn billen waren ook flink beschadigd. Langzaam hinkelde ik naar de boerderij, waarna de boer mij snel naar de veearts… eh…. naar de dokter bracht. Die heeft de beenwond gehecht en ik kreeg een tetanusspuit, voor een prik.

Toen we weer terug naar de boerderij reden zei de boer: "Paul, ik heb nog een tip. Als je dit nou nóg eens meemaakt, dan moet je gewoon met je wijsvinger in zijn oog prikken, want daar houdt een stier niet van”. Dat vond ik echt een vingerwijzing. Ik moest toch nog een week thuisblijven en zoveel mogelijk mijn been op een stoel te rusten leggen. Nou, ik heb me die week echt stierlijkverveeld, nou ja, op een paar doorlopers na dan!

© Paul Asselbergs