2017 - nummer 44

As ik erres unnen heekel òn heb, dan is ’t wel òn sikkeneurig volk. D’n onze waar hier pas ok ’n bietje sjegrennig. Da kùmt bekant noit veur, mar nou zal ’t wel mi die hèrfstblaojer te maken hebbe. As de tèmperatuur trugvalt en de klok verzet moet worre, rakt onze Klaas alt van slag. Hij greijnst over da onzinnig gesodemieter mi de tijd en is in staat d’n hillen dag te pratte. ’t Is nie plezierrig as ge greijnzige minse in oew buurt het en dùrrum ha’k ’t hier mar ’s mee ’n bietje op de spits gedreeve. Wij doen nog smiddes wèrm eete, mar ik ha nie gekókt en gewoon enkel brood op toffel gekwakt. Hij kiek lillijk, mar zin d’r wijer niks af en knaauwde òn. Saanderdaags smiddes ha’k ’tzèlfde gedaon en toen waar ie ùitgevalle: ‘Wa is da hier vort!? Giestere niks en vandaag wir niks gin wèrm eete!’ ‘Ja,’ riep ik gemeen, ‘ik heb vur twee daag gekokt..! Vur greijnzers.’ Daor ha-t-ie nie van trug en de bùi is gaauw gezakt.

We zitte hier in’t nòjaor en da makt ons dikstented nie vrolijk; ’t blad kan zó schón kleuren as ’t wil, mar d’r zit alt iets van triestighèid in de locht. Zoo van: ‘de zommer is verdimme wir vurbé; gin blomme mer, gin wèrm zunneke’. En da misse wij ammòl zó nooi. D’n onze zit de lesten ted toch veul te prakkezeere. Da kùmt umda z’n bruurs òn de sukkel zen en ok umda-t-ie nie mer mi d’n hond kan gòn kùire. Daor zitte alt mi ’n probleem. Hij zó van men grust unne neijen hond kunne vatte, mar wie gi dalijk ’t langste mee; d’n hond of ’t baasje? En ja, ge het mi zón hundje unne goeie waker, mar ok ’n dagelijkse opdracht vur verzùrging. Wilde unne keer weg, dan moete ok wir opvang reegele… Mar da waar hier nogal ’s opgelost, want da ging alt heel goewd mi ons buurlùi.

We kriege tillefoon. Tien ha ’n kaoi bericht wor ik van verschoet. Hij moes vertelle da Ant lillek gevalle waar. Ze waar van d’n trap afgekukeld en ze ha ’n hil weijl noddig gehad um toe d’r èige te komme. ‘Wa gi ze toch ok alt mi diejen trap liggen dondere,’ ha’k mee gegreenze. Onze Klaas hi heur da ok al dik verbòje. Umda ze bekant nie mer kos gaon, ha Tien d’n dokter besteld. Die ha Ante durgestuurd nor ’t ziekenhuis en daor han ze foto’s gemakt. D’r ware haarscheurtjes in heur bekken ontdekt… ‘Wor ons vrouw toch allemòl haor hi,’ ha de gaperd gezeed.
’t Hiel wel in da Vorstenbosch vurloopig nie kos komme en daor ben ik niks bleij mi.

Wor wèllie de lesten ted ok verveelend van worre, zen die ùitsprake van ons rèchters. Da ze van da leevesgevorlijk scorum gewoon los laote loope, da is toch nie te vatte. Hil die zaak van die vermoorde Anne is ’n ònklacht teegen ons rèchtsysteem. Rèchters die zón moordenaars trug wille plòtse in de maatschappij zen wirreldvremd en heure gin rèchter te zen.
En wor we ok misselijk van worre, is da ‘me too’ gedoe. Zegt gewoon ‘ikken ok’! Trouws men hi d’r al in gin jorre mer iemes in men bille geneepe. Hoe zó da gerdimme nou toch komme?

geschreven door: Bèt van Klaasse