2019 - week 26

Wa hen wij ’n schón gaauwe fist gehad! Thom en Mriej vierde hullie fijftigjorrige brùlleft in de neij Brasserie Thuys, onder d’n torre in hartje Gèissel. ’t Waar d’r wel zó goewd en gezellig da’k ‘r nog daag over heb loope te jubele. D’r kwaam ’n koor zinge. ’t Fistpaar is èiges al jorre lid van die zangclub. ’t Zen allemòl minsen op leefted en toen wellie ze zage binnekomme mi stùkskes en rollators han we d’r irlijk gezeed nie veul fiducie in. Mar ’t pakte hil anders ùit! Ze han me toch ’n schón gevarieerd rippertwaar ùitgezocht en ’t wier toch vakkundig òn mekare geprót dur Tòntje van Boven! Grif arighèid. Onze Klaas kos ’t nie laote um ’n por vrouwkes komplimènte te make vur hullie prachtige vaaste stemme. ‘Ja,’ zin de òngesproke soliste, ‘en die stem he’k al veijfentachentig jaor! En ik veijn ’t zó fijn da m’n vriendin meeduu. Die is eigelijk ’n alt, mar ze kan goewd mi men mee.’ Ze han ons gevraogd ok iets te doen en dùrrum kwame wij ok in de burries bé dees fistelijke geleegenighèid. Onze Klaas vertelde z’n best en ha ’n liedje gemakt, want hij docht da d’r nie gezonge zó worre, zin ie streijlijk. Zoon Theo zùrgde vur ’n mooi beschreijvend familieverhaal mi fotowèrk en toen begosse we òn ’t dinee! Jonge jonge, wa kwaamp daor ’n lèkker grèij op toffel! Zoiets han wij in gin teije meegemakt. D’r wier ok nog gespuld en gezonge dur de fistelinge èiges die alt as Baggetel òn de weg hebbe getimmerd. En da rondde dees plezierrig fist prachtig af.
’t Zal ’n por sènte koste, dochte we, toen we voldaon op huis òn dinne. ‘Mar ze hen groot gelijk,’ zin onze Klaas, ‘want zoiets doede mar inne keer en goud blef natuurlijk spissjaal!’
Ons oudste klèindochter kwaamp mi heure vreijer langs. D’r waar ’n groot karwèij vur men. Ze han ’n VW bus gekocht en daor ha Bruce ’n schón ‘camperke’ van gemakt. Dieje jonge timmer ’t gelijk vur mekare! En of ik nou de gordèntjes en de bedovertrekke kos make? Natuurlijk din ik da, mar daor he’k me toch veul haandwèrrek òn gehad! Giestere ha’k ’t òlling spul klaor en ’t is grif heel schón geworre, mar zonder d’n onze ha’k ’r die schuimrubberplaote noit ingekreege. Ze zen d’r heel bleij mi en nou zulle ze as dank onzen hof unne keer bé komme werke. ‘Mi toew beurze betaole’ zó onze vòdder zegge, mar ze hoeve da natuurlijk nie vur niks te doen…
Onze Klaas moes van de week nor Bussum um ’n vraoggesprèk af te werke mi Hella van der Wijst. Hij moes daorvur uurst Henk Janssen in Hilversum nog òn gòn roepe, want die makt de foto’s vur ‘Brabants’, da schón blad wor ze kèijhard vur werke. Hella is ’n goei spontaan meid. Die barst van de ùitstraling en talènt. Ze gaaf nò afloop onze Klaas nog ’ne prachtigen bos blomme ùit èigen hof mee vur men. Ze heeget wijd geschupt, en wa ons zó goewd bevalt òn heur: ze hi noit niks gin kapsones of grutsighèid gekreege.
Nou zie’k da d’r op m’n theezèkske sti: ‘Welke droom is al uitgekomen?’ daor moes ik efkes over denke. Ik ben nie zónnen droomerd mar ’t leeve hi ons zoveul schón dinger gegeeve da’k veul meer heb gekreegen as da’k oit ha dùrve droome. Wij hen ’n prachtig leeve, ons keijnder en klèinkeijnder doen ’t goewd en wij kunne nog rillijk ùit de weeg. We gòn daak nog mi Tiene èn Ante fietsen in Zeeland. Kèijplezierrige vurrùitzichte!

geschreven door: Bèt van Klaasse