2019 - week 40

De blaoier beginne te valle en overal geuget gruun òn ’t vergeele. Da gi nou zó gaauw da’k ’r moeite mi heb um m’n zommerkleer vaarwel te zegge. De trùie, veste, lèijrze en dichte schoen mó’k vur d’n dag gòn haole en wa’k ’t èrgste daorvan veijn is, da we daak nie mer kunne fietse. We kreijge reegen en ’t wordt te kaauw rond m’n orre. Dan mót ik m’n terrasjes misse mi al die kumkes thee en lèkker ijsjes. Onze Klaas is veul flinker; die lót z’n èige nie kiste en kekt nie nor kaauw. Hij duuter nog lichelijk op z’n fietske durheene.
We zate van de week nor ’n schón documentaire over Rembrandt te keijke. ’t Gonk over Maarten en Oopje, die twee portrètte die 160 miljoen hen gekost. Ons Rijksmuseum en ’t Louvre hebbe die same gekocht en da’s goewd, want zoo bleijve ze gelukkig toch in Europa. Van onzen Duitse vriend Gerhard kriege we vanùit Münche ’n krantebericht toegestuurd worrin ston da d’r ’n schildereij van Da Vinci vur 450 miljoen en unne Gauguin vur 250 miljoen verkocht waren òn unne ólliesjeik in Dubai en òn nog zónne kapitalist in Qatar. Daor zieme dus van ’ze leeve niks mer af en da’s toch ongepèrmenteerd. Onze Klaas en ikke zen nog nor die leevesgroote portrètte van Rembrandt weeze keijke en ik mót zegge da’t ongeleuflijk is zoo hij dieje kaant en fluweel geschilderd hi. Arighèid um daor ’n weijl vur te staon!
Te zondeg waar Gurt, onze jongste mi z’n vrouw en kiendjes hier um de kleer op te haole die ik vur hullie gemakt ha. Ze zen verzocht op ’n brùiloft in Bollywood stijl. Ik ha op Uje mèrt unne kwak glitterstof gekocht; prachtig blinkgrèij vur wèinig gèld. Ik heb ’r mi schik òn gewerkt en zieget hillemòl zitte. Wa fijn da’k hullie heb kunne hèlpe.
Ik doe teegesworrig nogal ’s nor ’t dùrp um gaauw wa vorse breujkes te haole. Vier vur innen euro en die zen zó knapperig! ’n Zaacht gekókt eike d’rbe’en wij hen ’ne vorstelijke lunch.
Op mennen bódschappentocht spraak ik nog ’n stel van de Haashoeve. Zèllie vertelde da ze oit ’n schildereij han van Anton Heijboer da ze nò ’n por jaor kwijt wón, mar niemes ha interèsse. Ok gin man van de keijnder. Pas toen ze zinne da’t tienduuzend gekost ha, ston ’t al mee in d’n auto bé hullieje zoon.
Mar ze han wijer ’tzèlfde probleem as wij: veulsteveul grèij in huis en nerres afscheid van kunne nimme. Da zal bé meer aauw minse ’t probleem zen, schat ik zoo. Hoe komde van oewen overbóddige rommel af? Overal zit ’n verhaal aachter…
Ant is heel hulpvaardig in da opzicht. Ze viet vurrige week ’n laoi ùit de kaast die bekant nie mer ope kos, schudde alles op toffel um en zin: ‘nou rùimt mar ’s unnen hoop van diejen troep op, zooda ze dalijk wir dicht kan.’ Ik ben d’r al ’n hil week mi doende…
Wij hen ok goei vurrùitzichte. De Brabantse Middage in d’n Dùrpshèrd zen begonne en onze Klaas mót èiges wir hèr en dèr in de burries mi z’n verhale en liedjes. Hij telt al op z’n boekprizzentasie die over ’n mònd op de rol sti in ’t Heerkenshuis in Udenhout. Toch denkt ie af en toe ok over afscheid nimme, mar ik heb ’m gezeed dattie kèijgèk is, as ie ’r afschèijt zólang d’r van alle kante zóveul animo is. Nee, hij mót mar mooi deur doen, want ’t is bé hum nog lang nie opgedreugd, mèin ik.

geschreven door: Bèt van Klaasse