2019 - week 49

Ons òlling huis li vol mi grèij da vur de Suntereklaos klaor geleed is, want ik mot diejen aauwe mins ’n bietje hèlpe, da snapte. De klèinmanne reekene op unne kwak pèkskes en de plèkbaand en ’t pakpepier li overal te valle. Onze Klaas mot ’r nog wa vèrsjes vur make, want we hen hier ieder onzen èigen taak. Hij is van ’t schreijve en ’t rijme. ‘Makt ze nie te lang’ heb ik ’m de wacht òngezeed, want ze hen gin geduld um lang te luistere. Vruuger krieg ik nog oit van Suntereklaos ’n rooi kaante beehaatje mi ’n prachtig gedicht d’rbeij, wor de ‘goedheiligman’ toen zeeker unne rooie kop van gekreegen hi. Toen kende ik d’n onze nog mar krèk, mar ik zal ’t noit vergeete. Ge snapt wel da’t in diejen ted hil wa waar um mi zóiets op de proppe te dùrve komme. Mar da hi dieje vreijer van men toen wel gedaon! ’t Waar ’n schón kedo, dè durskesding; d’r zaat ’n sleutelke òn, tusse de cups en hij ha gerijmd da hij d’n innegste waar mi ’n rezèrvesleutelke. Ja, d’n humor en de ontighèid hitter alt ingezeete.
Teegesworrig mot Suntereklaos wel ’n goei portemonnee hebbe, want as ge toch ziet wa’t allemòl kost! Mar mi ’n bietje scharrele en zuuke is t’r alt wa mois te veijne vur ’n por euro.
Te zondag han we ’n goei fist gehad van ‘ons Jet’. Ze is 85 geworre en ze hi 27 jaor bé ons gewerkt. Ze noemde d’r èige in diejen ted wel ’s oit spottend ‘d’n dwèil van Klaasse’. Ze heeget hier ècht jorre mee schón gehaauwe. ’t Waar d’r op heur fist goewd van eete en drinke en d’n buurt waar aauwverwets Brabants. Bèij d’r zone han tattoes op d’r èrm en da moesse wèllie van dichtbeij bekeijke mi veul ùitleg wa’t allemòl beteekende. D’n inne zin d’r wel steeds bé ‘ons mam veijn ’t nie mooi’, mar ja, hij hagget ok nie vur hullie mam laote doen…
Ik zé bleij da ons jong d’r èige noit hen laote beschildere, mar ik weet ok dagge ze nie teegehaauwt as ze ’t ècht wille en d’r zen natuurlijk veul èrger dinge…
We zate van de week op tillevizie te keijke nor ’n ùitzènding over alterande operasies die minse òn d’r lijf lieten ùitvoeren umda ze d’r èige moier wón laote make. Zoo zage we ’n neusverklèinig van kortbeij mi al ’t gesneij, geschuur en geschaaf. Wa minse toch op d’re nèk haole! Duuzende euro’s betaole en dan komme ze dik nog mi unne verbaauwde snufferd te zitte wor de hond gin brood af lusse. Wa kan d’r bé die ‘schónheidsoperasies’ veul verkeerd gaon! We han ’t over Charles Aznavour die z’n neus ha laote verklèine. Hij ha uurst unnen èchte kokkerd en nou laag ie vort mi z’n neus umhog. D’r liep gereegeld bloewd over ons scherm. ‘Zet af; ik wor d’r beroerd af!’ riep d’n onze.
Irlek gezeed mèin ik da’k ’t mi men neus goewd getroffe heb. Onze Klaas hi ’n èchte minseneus, ’n bietje krom, en ons jong en klèinkeijnder hen allemòl geluk gehad mi d’r veurònzicht; goei maot en modèl. Dus òn hullie lijf gelukkig gin pollenaise.
Wij kloote d’r mar mooi heene en zen tevreeje mi de vùrm worrin we geschape zen. ’t Hil speul duuget allemòl nog rillijk. Mar ge zult toch God zen en Ge ziet oew schepsele daor beneeje mi al da gefrot òn d’r lijve beezig umda ze mi de módde mee wille. Daor zal Hij ok nie vrolijk af worre, zó wel?

geschreven door: Bèt van Klaasse