2020 - week 15

Wa hé’k toch veul plezier van m’n neij fiets! Al 200 kielemeeter zen we d’r mi rond gedaon al waar ’t somteds kaauw umda de zon ’t af liet weete. Mar van binne bleijve zitte worde ok hillemòl gaor en umdùrrum jaagt onze Klaas men op. ‘De natuur in,’ ruupt ie en hij hi gelijk, want ’t is prachtig. De veugelkes hen gin laast van corona. Ze kwettere d’r lustig op los en veul blomme stòn al in d’r schónste verscheijning te pronke. ’t Gif voldoening as we unnen tocht tusse de wiele gemakt hebbe.
B’ons vur de raom zit ’n goudhaantje gereegeld te snoepe van klèin ongediert. D’r dartelt ’n blaow vlinderke rond en af en toe tùimelt da klèin ding rond in ’n schijngevècht mi unne gróttere fèlgeele citroenvlinder. ’t Is of ze same speule.
Hedde gèllie mi d’n uursten april nog gèkkighèid meegemakt of hatter dees jaor gin man zin in flaowekul? Misschien han we d’r nou wel ekstra behoefte òn. Ik moes denken òn onzen opa, Mrinus Boselie. Die laag vruuger in dienst in D’n Haag en die krieg ’n bezunder opdracht op 1 april. Hij moes in Amersfoort ‘n ‘portefeuille’ op gòn haole. Van da woord ha onze grutfòdder nog noit geheurd en hij docht: 1 april, daor tuin ik nie in! Hij gonk d’n ollingen dag op z’n gemak rondtoere en toen ie heel laot trugkwaamp, vroeg de luitenant wor de ‘portefeuille’ waar. ‘Ja,’ zin Mrinus, ‘ge mènt zeeker da’k m’n èige vur de gèk laot haauwe; nee, daor ben ik nie ingetrapt!’ Nou da hittie geweete; hij hi drie zondaag binne moete bleijve. Èn over binne bleijve gesproke; wij verveelen ons èige nog niks, want we zen alterande karwèijkes òn ’t doen die al lang han moete gebeure, mar alt zen bleijve hange. Ons adrèsbuukske mi tillefoonnummers velt zówa ùit mekare van ouwerdom en nou zé’k alles eindelijk òn ’t overschreijve in ’n splinterneij. Ik verschiet wel van al de minse die al durgestriept zen vanweeges ‘dood’. En daorover gesproke: wa stòn d’r toch unne kwak overlijdesadvertènsies in de krant de leste weeke; wel drie of vier bladzijdes. ‘We zullen ons orre mar stèil zien te haauwe,’ zin onze Klaas. ’t Hil huis li vol grèij da afgewerkt moet worre. We laoten ’t gewoon ligge, want d’r kùmt toch gin man. Lèkker hèndig.
Ik ben ’n vest òn ’t brèije en ’n pèkske òn ’t nèije. Ik moet wa wòttervèrfkes make en brieve schreijven en zóal meer. We hebben ’t bèij nog druk en da’s heel plezierig. Triest is ’t wel as ge brieve moet schreijve nor de familie van minse die gestùrve zen. Zoo moesse we natuurlijk in de pèn klimmen um te laote weete da we gruuwelijk mis zulle vatten op onzen aauwe fietsemaker, brandweerkommendant, gildekeizer Henk en z’n Mien, die innen dag nò mekare vertrokke. Schik verzeekerd as we mekare onderweeges troffe. D’r waar alt sprake van humor. Nou is’t vurbé en da’s zund, daor wordt ’n dùrp ècht èrmer van. Zón mooi minse worre nie mer gemakt.
Tien en Ant kunne nie mer komme en die misse wij ok èrg. We klètse wel ’n bietje bé dur de tillefoon en zódoende doen we nog wel wa kwats op, mar ’t is toch mar behèlpe. Ons neef ùit Ammirrika zó vur de leste keer overkomme mi z’n vrouwke, mar da is ok al van de baon. Hij ha z’n tachentigste wille komme viere, en hoopt nou dattie kommend jaor de schaoi kan inhaole. ’t Zen arige tijde… Allee, lót oew èige nie kiste!

geschreven door: Bèt van Klaasse