2021 - week 33

Da onvurspelbaar weer van deeze zommer makt minse kriegeleg. Wij èiges worre krèmmig van de nattighèid en zitte te veul binne. In de krant laas ik da d’r in Neederland dur corona minder gefietst wier. Da kan in ons geval toch noit kloppe. Ondanks de wisselvallige zommer hen wij ons staole ros heel veul bereeje. ’t Is dur d’n tijd ècht ons favoriete beezighèid geworre. As we trugkijken, is’t zoo da de fiets vur ons ’t allerbelangrijkste vervoermiddel is. In ’t uurst gonge we te voewt nor school. Vur men wier da al gaauw op ’t stepke nor Ballekum. Onze Klaas fietste toen ie zes waar nor de school in Naolend. ’t Waar bij hullie geminte Rósmòlle, prochie Nuland. Umda zèllie bij de Binckhorst wónde, zaate ze ’t wijdste van school en kerk van gelijk. De klèine Klaas ha unnen durtrapper die al veul vurgangers vervoerd ha, mar die Grèt Vleej as ’n neij fietske ha opgepimpt. Nò de lager school heb ik veul gebust, mar d’n onze din mi de fiets nor de vervolgschool in Oss en lòtter nor de akademie in D’n Bosch. Hij hi wa afgefietst! Nie te bereekene hoe dik hij de wirreld rond is getoerd. Nou mi z’nen illektrieke tweewielder hittie in tien jaor teds zón zeuventigduuzend kielemeeter weggetrapt. Hij zit hòst alledaag op de trappers tusse de wiele, want hij vuult z’n èige beeter as ie wa hi rondgedrùld, mènt ie.

Van de week kwaamp ie innins truggegreenze. ‘Ge zul ’t nie geleuve,’ riep ie en ik wies hillemòl nie wor tie ’t over ha. ‘Hen ze hier diejen abri toch wir gemold!’ ’t Drong nog nie tot me deur. ‘Bè, hier da bushok bij de Koekoek! Da’s nou al de zovvelste glasplaot die ze òn gruuzelemènte hen geslage.’ ‘Och jee,’ vuulde ik mi hum mee. ‘Wanne stomme vandalistiesen onzin toch.’ ‘Zónnen abridioot zón ze aachtermekare nor Siberië moete stuure,’ zuchtte m’ne mins. Ik waar ’t ruurend mi hum ins. ‘Da’s ’n goei plòts,’ stemde ik dùrrum mee in, ‘daor hen ze denkelijk hillemòl gin abri’s...’

Gelukkig kwaamp ’r wa opbeurende post binne. Willum ùit D’n Bosch ha wir in de bus geblaoze. Dieje mins stuurt alle weeke laacheswèrk op vur d’n Brabantse Spreukekalènder, ok al is ie al aachter in de tachentig. ’t Is zó fijn da hij humor hi en heel pozitief in ’t leeve sti. Wij worren alt vrolijk van de zendinge van de Willum. Deeze keer begon ie over bisschop Bluijssen. Hij schrijft: ‘Mgr. Jan Bluijssen waar unnen heer. Ik zag ’m dikwels, omdattie bekant m’nen buurman was. Hij woonde bij de nonnen op Mariënburg en ik op ’t huukske van de Berewoutstraot. Jan liep op ’t lest heel moeilek. Hij kwam uit de stad geschuifeld en ik was op weg daorheen. We moesten efkes praoten over ’t weer, z’n zeere voete en zoo. Toen ik zin da de vierdaogse, zoo te zien, vur hum niks meer zou worre, kon d’r nog unne forse lach af.

Jaore zat ie in de nachtmis, in de kapel van de nonne, naost ons in de bank. Hij was unnen egte priester. Mar op unnen dag kwam zuster Thresiënne de rouwkaart brenge… Ik verschiet nie gauw, mar da din me wel wa!

Nog iets vur de kalender: Janus en Willem ware twee vrijgezelle bruurs die samewónde. Janus zó vur d’n eet zùrge. Toen ie thuiskwaam, vroeg Willem: ‘wa hedde meegebrocht?’ ‘Unne pizza,’ riep Janus. ‘Mooi,’ zin Willem, za’k ’m in vieren of in zesse snije?’
‘Doe mar in viere; zes stukke krijg ik nooit nie op’ waar Januzze antwoord.

geschreven door: Bèt van Klaasse