week 19 -2015

Ons vrouw hi de lesten ted nogal ’s gedreigd mi bejaardehuisbehandeling èn nou zé’k ’s weeze keijke in ’t zùrgcèntrum wè dè behelst. Ik moet zegge dè’t ’r nie slècht ùitzaag… Ik ha d’r vurraf gin fiducie in, want d’r ston groot op de raom ‘Da’s pas zorg!’ Zónnen tekst stemt zùrgelek.
Ik waar krèk op ted trug, want amper binne, viele Tien èn Ant hier op de klep.
Ik vertelde van men bezoek òn ons wooncèntrum èn dè’t men meegevalle waar. Nou, daor viet ons Bèt vuur: ‘Ès gé daor zaat, zódde wèl anders piepe!’ èn ze riep ok nog: ‘Alles gi daor slomer. Loope, eete, praote, denke, leeze… Allennig vergeete, dè gi gauwer. Èn gé zót ’r nie zó verwend worren ès hier!’ ‘Ouwer worren is in,’ hukte Ant onverwaachs òn, ‘de orlogskiendjes zen ammòl vort mi pesjoen èn dè’s volk dè nog geleerd hi vur z’n èige te zùrge èn vur hullie keijnder. Dè hoeft gin man van de kommende ginnerasies mer te verwaachte… D’n onbezùrgden aauwen dag is vurbé.., ès die al oit bestaon hi.’ Ik waar overdonderd dur de wending. ‘Ge meugt teegeworrig nie van bejaardehuis spreeke; dè hiet zùrgparadijs,’ droeg èigewijzen Tien z’n stintje bé.
‘De zondaag zen vur ‘bezoekloos’ volk ’t èrgste. Vruuger telde de miste minsen op de vreijen dag. Dan kosse ze ’ne keer ùitslaope èn doen wè ze gèire dinne, mar ès alle daag vort zoo zen, is d’r gin bal mer òn,’ wijsneusde Tien wijer. Umdètter niemes reageerde, naam ik ’t mar over: ‘Ik hoop dè’k de zommer haol…; ’n por fyzieke onderdeele zen over d’n houdbaarheidsdatum... M’n gewrichte speulen op bé reegenweer, m’ne wekker begint af èn toe te hapere, m’n longe laoten ’t wè afweete èn over prostaatprobleeme wil ik ’t nie hebbe, mar die veroorzake wèl verveelend veul plaspauzes… Wijer meuge we nie klage, want ons hèrses doen ’t nog rillek ès we ’t geheuge buite beschouwing laote… Norgelang we ouwer worre, telle wij wèl steeds meer op zon èn wèrmte. Ted dè we wir ’s dur de zon kunne fietse!’ ‘De dokters zen teegeworrig zó goewd, dè ge bekant gin gezonde minse mer teegekomt,’ orakelde Tien innins in ’t wilde weg.
Ant mèldde dè ze vort zó wijd waar dè ze saoves vur gin man mer ope din. Dè ha Tien pas nog gekonstateerd, toen ie trugkommend van ’t biljèrte vur de vurdeur ston te drùppe. ‘Moet dieje gaperd z’ne sleutel ok mar meenimme,’ snoof Ant. Ze vertelde dè ze pas geleezen ha over oudjes die mi grof geweld overvalle ware èn al d’r spaorcènte kwet ware. Ze waar van plan unnen honkbalklippel neeve de vurdeur te zette. Alleen over straot dùrfde ze saoves vur gin goud mer..!
‘D’r zitte minse in ons zùrgcèntrum die licht òn ’t dementeere zen,’ liet ik weete. ‘Ge mèrkt dè pas ès ge mi hullie buurt èn ze in korten ted steeds over ’tzèlfde beginne,’ Ons Bèt mènde dè soms ok van men, zin ze... ‘Wè opvalt, is dè aauw minse zieke lotgenote ùit de weeg gòn. ’t Is of ze bang zen dè ze dur kanker of demensie òngestoke worre. Vrimd, want op dieje leefted hedde bekant niks mer te verliejze èn dùrrum zódde dan krèk veul dapperder moete zen,’ zaat ik hardop te bedenke.
‘’t Is wèl of ze’t ons aauw krùiers ekstra moeilek wille make,’ klaagde ons vrouw, terwijl ze mi ’n theezèkske zaat te vèchte dè ze nie ùit ’t cellofaan kos kreijge. Daor gaaf Ant heur groot gelijk èn ze noemde mee ’n stel aander èrgerleke verpakkinge: vacuümverpakt vlis, keijndersluitinge van schonmaakgrèij èn muurvaaste deksels op d’n appelmoes… ‘We zón die fabrieke ’n persès òn moete doen, umdè ze nog gin fesoenleke sluitinge vur ons mer kunne make,’ mènde Tien.
‘Mar ès gé zó pozitief zet over ons budgetbejaardehuis mi rollators, bromstuul èn scootbrommers of rolscooters of hoe ’t ok hiet, dan moeste mar ’s ònwèrk maken um daor te komme,’ stukte ons vrouw. ‘Ha, daor kunne wij hillemòl nie mer komme,’ riep Tien, ‘daor zen wij veulste goewd vur!’ ‘Goewd!?’sputterde de ons teege, ‘’t is mar wè ge goewd noemt. Wij kunne teegeworrig gin van bèije nog name onthaauwe..!’ Ja, name, docht ik mee, ge ziet de minse zoo vur oe, mar ge kunt nie mer gezeed kreijge hoe ze hiete. Och, dè wee’k toch goewd…, denkte dan, iets mi ’n oe… Èn ’n uur lòtter springt de naam ongevraogd vur d’n dag: Oerlemans!
Toen ik in ’t zùrgtehuis waar, han ze’t over neegerzoene, jóddekoeke èn zón wirreldprobleeme… Over de dood ok, want d’r wordt daor gereegeld gestùrve. Toch nog mar efkes ùitstelle…

geschreven door: Klaas van Bètte