‘Vastenavend in 2011, een bijzonder jaar natuurlijk!’

In het jaar 2011 vierden we Ellef Ellef natuurlijk op een bijzondere manier. Dat was toen 3x11. We konden er op wachten: natuurlijk ook een populaire trouwdatum in ons Krabbegat.

Al in oktober 2010 belde ’n vrouwke mij op met de vraag of ik haar en haar aanstaande op 11-11-11 ’s morgens om 11 over 11 in ’t Stadhuis zou willen trouwen. Natuurlijk wilde ik dat doen. Ze ging direct naar het Stadskantoor om dat vast te laten leggen, en wat denkt u? Te laat!! U kunt het geloven of niet, maar er waren op die bewuste dag stomtoevallig ook nog 22 bruidsparen in Bergen die elkaar het jawoord gaven. De meeste van mijn collega’s sloten, net als ik, op die dag minstens 3 huwelijken. Ik had er zelfs ook een ‘ware’ prins bij. Hij had zijn ‘prinseske’ precies een jaar eerder, op 11-11-2010 ten huwelijk gevraagd. Wilt u weten waar? Jawel, bij de Geit op het Bléékveldje. De meeste bruidsparen verschenen op deze bijzondere dag in Vastenavendkleren. Ook kwamen er bruidsparen in een bijzonder voertuig naar het Stadhuis of naar het Markiezenhof. Ik herinner me o.a. een bruid in een bakfiets. Uit gesprekken die ik met deze bruidsparen had bleek mij, dat enkele romances waren ontstaan tijdens de Bergse Vastenavend. Dat bracht mij toen op het idee om het gedicht De Verliefde Krab te schrijven.

Ik eb jou op de Mart ontmoet,
bij ‘t valle van de Kraai.
Gij ston zo stil en zo alléén,
dèèr midde n’in ‘t lawaai.
Op oew wangen liep ‘n traan,
‘k zag ‘n druppel aan oew neus.
Inééns was ‘k zellef ok aangedaan,
ja echt, da meen ik eus.
‘k Liep éél rustig naar jou toe,
sloeg m’n errem om jou één.
Me zeeje niks, me voelde wel,
dat één plus één is één.
Vanaf da d’uur zijn wij ‘n stel,
ginniemand komt dèèr tusse.
Onze vlam is altijd fel,
en nooit nie meer te blusse.
Vastenavend is óns féést,
ja, oe mot ik da nou zegge?
Ge motta voele n’in oew lijf,
da’s aast nie uit te legge.
Dèèrom gaan me, zolang ‘t ken
ellek jaar nog leuteg stappe.
Netuurlek mooi as dweil verkleed,
da zulde ók wel snappe.
Vastenavend ou d’oe jong,
en zonder t’overdrijve,
zegge me vaak tot mekaar:
“Lat ‘t zo mar eeuweg blijve”.

Dit verhaal, gedicht, en nog vééél meer staat in het boek van Paul Asselbergs met de titel Vastenavend, ’n stuk van m’n leven. Dit boek ligt nu weer te koop in de Bergse boekhandel.

© Paul Asselbergs