Een mens is nooit te oud om te leren

Ik heb al vele jaren het voorrecht om lezingen te houden voor de meest uiteenlopende gezelschappen. Ik doe dat voornamelijk in Zeeland en in West-Brabant.

De lezingen gaan meestal over mijn grote hobby: spelen met taal, maar het kan ook gaan over ‘jagen en natuur’ of over mijn mooie werk als ‘trouwambtenaar’. In de Vastenavendtijd natuurlijk over de ‘Bergse Vastenavend, ’n stuk van m’n leven’, maar de Vastenavendlezing houd ik niet in Zeeland hoor.

Heel vaak wordt mij in de pauze gevraagd of ik familie van Anton van Duinkerken ben. Mijn antwoord is dan altijd: “nee, ik heb de goede man zelfs nooit gekend”.

Ook vraagt men mij wel eens: “hoe verzin je toch die taalgrappen en woordspelingen?”

Ik vertel dan, dat ik het ‘spelen met taal’ eigenlijk al van vóór mijn geboorte doe. ‘Prenataal’ noem ik dat. Ik zeg er ook vaak bij, dat ik soms hulp krijg van de Heilige Geest. Ik heb namelijk op de ULO van de Heilige Geest in Bergen op Zoom gezeten. Dat scheelt een stuk.

Ik herinner me nog goed, dat ik deze grap een keer voor een grote groep dames in Vlissingen vertelde. Ik droeg daar mijn versjes De Verliefde Asperge, Ansjovis en Aardbei voor, en sloot de serie af met het gedicht De Verliefde (Thoolse) Aardappel. Ik vertelde vooraf, dat ik daarbij hulp had gehad van de Heilige Geest. Dat was, zo bleek later, ‘een beetje dom' van mij, want tijdens de pauze kwam er een keurige Zeeuwse dame naar mij toe en vroeg mij dringend om na de pauze het woord ‘Heilige Geest' niet meer uit te spreken, want anders zou zij de zaal verlaten. Dit is geen grap hoor. Echt gebeurd! Ik schrok er heel erg van, maar ze had gelijk. Ik respecteer ieders geloof, dus ik heb ook van die dame weer wat geleerd. Amen!

© Paul Asselbergs