Landbouw en natuur

In mijn vorige column vertelde ik u over mijn Haagse ambtelijke periode (5 jaar zelfs). Ik had een baan in het Haagse provinciehuis met veel beleidsambtenaren als collega. Niet direct mijn roeping. Ik stelde daarom in een vergadering een keer de vraag: “Is dit beleid, of is er over nagedacht?”

Ik miste de praktijk heel erg. Daar was ik namelijk voor opgeleid. Mét mensen, vóór mensen werken. Ik had iemand in mijn kennissenkring die goede contacten had met ‘hoge heren’ van Staatsbosbeheer. Hij kreeg het voor elkaar: ik mocht solliciteren. En zo kwam ik gelukkig tóch bij Staatsbosbeheer terecht. Ik kreeg eerst veel stages in alle hoeken van het land. Dat was een fantastische periode, en het werd de start van een mooie loopbaan, jawel, en ook nog in West-Brabant. Een van mijn mooiste taken was: landbouwgrond kopen om die daarna als natuurterrein te beheren. Veel koffie drinken dus, luisteren en vertrouwen winnen. Als een boer geen opvolger had, dan was het meestal makkelijker om zijn grond te kopen. Ik weet nog goed, dat ik een keer aan de keukentafel iets vertelde over de achteruitgang van de natuur. “Nou”, zei de boer: “gij mot maar ’s bij mijn komme kijke as ik aan ’t ploege ben. Dán ziede pas vogels. Dankzij de kwik in ons miljeu zien we nou veul meer kwikstèrtjes, en dankzij onze gier barst ‘t nou van de gierzwaluwen”. En, hij vervolgde: “ Lest strooide ik kunstmest over m’n errebeestjes, en toen kwam er ‘n vent van de A.I.D. en die snapte da nie. IJ zee: “strooide gij deer kunstmest op? Ik doen er thuis altijd suker op”. Ik zei daarna tegen de boer: “Zou jij je graslanden voortaan niet wat later kunnen maaien”. Hij zei: “Oh nee, ik staan altijd om zeven uur op, ik eb m’n tijd ard nodig”.

Ach ja, landbouw en natuur, het is nog steeds een interessant onderwerp.

©2023 Paul Asselbergs