2019 - week 51

’t Is vrimd gesteld mi ’t weer. Alle daag wordt reegen vurspèld en dan is’t innins wir ’n èike locht. Wel gezellig in dees donker daag, want nirslag zen wij mee muug. Onze Klaas profiteert aachtermekare en gi mee òn de wandel as ie z’n èige in de zon kan luchte.
Ik heb ’t in deezen ted druk mi m’n kèrstkaarte. Alle jorre denk: ik schèij d’r mi ùit, mar as d’r dan prachtige wense binnevalle, gò’k toch mar wir òn de gang. D’n onze hi ’n toepasselijk kèrstdichje gemakt en ik heb d’r ’n bloot kiendje en Jozef en Maria beij geteekend. ’n Dil he’k ingekleurd mi acrylvèrf en da ziet ’r hil arig ùit, al zeg ik ’t zèlf.
Ik heb ’n neij puuzelboek gekocht, want ik doe da wèrk alt gèire, zeeker in dees donker daag. Van puuzels kikker ik op. Ons Ujese vriendin vertelde van de week da heur zuster, kèijdemènt, nog alt din puuzele. Ze snapte nie da ze da kos. Toen ze bij ’t leste bezoek heur daorover ònspraak, kwaamp de verklaring: ‘ik schreijf de oplossinge die aachterin stòn gelijk mooi over!’ Ik mot toewgeeve da’k ok oit aachterin keijk as ’n woordje nie wil komme. D’n onze ha leedvermaak, umda Tien op ha zitte schùppe over de Skendelse voetbalclub die hij supportert. Lót ze nou verlieze van ons BMC, da hillemòl onderòn ston. Da zal ie nog veul motten heure!
Vur de Suntereklaos ha-j-ik van m’ne mins ’n schón boek gekreege. Ad ten Bosch, d’n boekhandelaar, uitgeever ùit d’n IJsselsteek is de schreijver. ’t Gi veul over Ida Gerhardt, de dichterès die zón prachtige vèrze schreef en in de buurt van Zutphen wónde. Ik heb mi Ida’s bekant vijftien jaor gekorrespondeerd en ze kwaamp mi heur vriendin Marie van der Zeyde bé ons soms d’re verjeurdag viere. Ik waar dan al weeke beezig diejen dag veur te berèije, want da luisterde heel naauw. Ida ha wel ’n por noten op d’re zang, mar da moeg ok. Ida klètste nie, nee, die ‘sprak’ over alterande intressante dinger. Over hullie reize nor Zwitserland en Ierland bevubbeld, mar ok over kleega schreijvers. Marie ha mooien humor en kos schón úit d’n hoek komme. As ze saoves op huis òn dinne, ware wèllie kèijmuug, mar ’t waar zó goewd òn hullie besteed en wa waar ’t prachtig um de volgenden brief te kreijge vol lof over de Brabantse gastvrijheid! We keijken ’r alt nog mi veul voldoening op trug.
M’ne mins is wir druk mi z’n Brabantse kèrstveurstellinge. Hij mót nog in de burries vur de Kèrstmèrt van Mirroi en zie daor teegenop umda’t as buitegebeuren is gepland en ’t weer in deezen ted van ’t jaor nie èrg òntrekkelijk is. Mar over Uje, wor ie mi de Sik wir z’n kèrstbest gedaon ha, waar ie goewd te spreeke. Hij ha op ’t lest mi ’n vrouwke ùit Schaojek gebuurt da verpleegster waar geweest in Oss en D’n Bosch. Ze vertelde ’n verhaal ùit de sestiger jorre, ùit heure beginnerstijd as pleegzuster in ’t Sint Anna ziekenhuis in Oss. Ze ha de opleiding nog mar nèt afgerond, toen ze ’n boeremènneke mi blaosprobleme moes hèlpe. Och, dieje mins schamde z’n èige toch zó; hij trok ’t laken over z’n kin zoda de pleeg toch mar niks zó kunne zien. Op die manier kos de blaosspoeling natuurlijk nie afgewerkt worre. Telangeleste moog ze’m hillemòl bloot zien en nèt op da momènt begosse de klokke ’n kèrstliedje te speulen in de kapèl. Ze wó d’re pasjènt gerust stelle en zin: ‘Och wa’n mooi klokkespèl toch!’

geschreven door: Bèt van Klaasse